Na parę godzin przed ciszą wyborczą w sondażach widać dwa trendy i jedną stałą. Trend pierwszy to spadające notowania Bronisława Komorowskiego, który jeszcze w kwietniowych sondażach ocierał się o 50-proc. poparcie, a teraz zdarzyło mu się nawet spaść pod próg 40 proc. w sondażu TNS Polska dla TVP.
Trend drugi to rosnące notowania Pawła Kukiza, który w niespełna miesiąc odsadził całą resztę „małych” kandydatów i poszybował w okolice 15 proc.
Stała to notowania Andrzeja Dudy, który w miarę szybko urósł na początku kampanii z ok. 20 do ok. 30 proc., i na tym stanął.
Żadne z tych zjawisk nie sprawi, że Komorowski przegra z Dudą w pierwszej turze, ani że Kukiz dogoni Dudę. Ale jeśli się one utrzymają, to można sobie wyobrazić wyniki takie: 38 proc. dla Komorowskiego, 32 proc. dla Dudy i 17 proc. dla Kukiza.
Gorzej niż w 2010 r., gdy Komorowski miał 41,5 proc.? To byłaby jego klęska polityczna. W jego otoczeniu już dziś najwięcej do powiedzenia ma duet „Chaos i panika”. Wynik poniżej 40 proc., gdy jeszcze niedawno marzyło się o reelekcji w pierwszej turze, nasunie myśli o porażce w drugiej turze. Kukiz i Janusz Korwin-Mikke, nawet jeśli otwarcie nie poprą Dudy (a pewnie nie poprą), to będą atakowali Komorowskiego. Potencjalni sojusznicy prezydenta – PSL, SLD i Janusz Palikot – będą w rozsypce po własnych katastrofalnych wynikach. W Pałacu i jego okolicach zacznie się szukanie winnych i gorączkowe poszukiwania strategii na ostatnie dwa tygodnie.
Utrzymanie się dwóch wspomnianych trendów nie jest jednak przesądzone. Ostatnie dwa dni kampanii przyniosły próbę powrotu do jej spolaryzowania. Komorowski i Duda dostrzegli wreszcie Kukiza. Chcieli go zasypać spotami i konwencjami, wykorzystać gigantyczną przewagę finansową i organizacyjną.