Rząd RP na uchodźstwie ostał utworzony 30 września 1939 r. po klęsce kampanii wrześniowej w Paryżu, kilka miesięcy później jego siedzibę przeniesiono do Angers. Działał na mocy konstytucji z 1935 r., a także w oparciu o tzw. umowę grudniową ograniczającą uprawnienia prezydenta (to on wyznaczał premiera, ale musiał również najważniejsze decyzje podejmować w porozumieniu z nim). Rząd największe znaczenie miał w czasie II wojny światowej, ponieważ to on prowadził politykę międzynarodową i zarządzał polskim podziemiem, próbował formować polskie siły zbrojne na Zachodzie. Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 r. przeniósł się do Wielkiej Brytanii. W 1945 r. rząd Arciszewskiego odrzucił postanowienia jałtańskie i zdecydował się na działanie po zakończeniu wojny. Jednak już dwa miesiące po wojnie rząd przestały uznawać Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania. Od tego czasu rząd znaczył już coraz mniej na arenie międzynarodowej, kolejne państwa wycofywały swoje poparcie, aż w końcu jego rola stała się jedynie symboliczna. Głównym celem rządu była walka o odzyskanie niepodległości i powrót do granic Polski sprzed września 1939 r.
Znaczenie i rangę tego rządu osłabił też wewnętrzny podział w 1954 r. kiedy de facto powstały dwa rządy na uchodźstwie. Do zjednoczenia obu ośrodków doszło dopiero w 1972 r.
Pierwszym prezydentem był de facto Władysław Raczkiewicz (Bolesław Wieniawa-Długoszewski, który otrzymał nominację od ostatniego prezydenta Polski Ignacego Mościckiego ustąpił pod naciskiem polityków i Francji). To on powołał pierwszy, koalicyjny rząd na czele z Władysławem Sikorskim. W grudniu 1939 r. prezydent Raczkiewicz rozwiązał Sejm i Senat i na jego miejsce powołał Radę Narodową (wydawała opinie wobec ustaw proponowanych przez rząd i opracowywała podstawy nowego ustroju Polski).