Dyskretny urok gierkowszczyzny odżył za sprawą Jarosława Kaczyńskiego

Mit Edwarda Gierka – dobrego gospodarza i patrioty – narodził się jednak dużo wcześniej.

Podczas wiecu przedwyborczego w Sosnowcu, rodzinnym mieście byłego pierwszego sekretarza, prezes PiS chwalił Gierka za mocarstwowe ambicje i politykę wobec opozycji, której rzekomo nie zamykał do więzień. Mimo to w Sosnowcu (gdzie Gierek w sierpniu 2001 r. został pochowany) wygrał Bronisław Komorowski, 64 do 36. Ale rezultat Kaczyńskiego i tak można uznać za nie najgorszy.

Na wynik złożyło się nie tylko komplementowanie epoki Gierka, ale też prawie samobójczy dla PO wcześniejszy pomysł ich radnych, aby odebrać Gierkowi tytuł honorowego obywatela Sosnowca. Kaczyński liczył, że uzyska poparcie prof. Adama Gierka, najstarszego syna pierwszego sekretarza, posła do Parlamentu Europejskiego – wszak pięć lat temu wsparł on w drugiej turze jego brata. Prof. Gierek poparł jednak Komorowskiego. Może dlatego, że jest uwrażliwiony na przymiotnik „komunistyczny”, którego użył lider PiS wspominając o jego ojcu. Adam Gierek w rozmowach z Polityką określał go jako socjalistę lub socjaldemokratę, a teraz dodał, że w dzisiejszym rozumieniu można mówić o „eurokomuniście”. Edward Gierek był jedynym pierwszym sekretarzem w bloku wschodnim, którego w młodości nie formował komunizm w wydaniu radzieckim, ale zachodnim – francuskim i belgijskim.

I tak końcówka kampanii prezydenckiej odkurzyła mit Gierka i lat 70. Mit dekady sukcesu. Zaczął się on rodzić już w latach 80., a ożywiły go kiepskie dla wielu Polaków lata 90. Jesienią 1999 r. OBOP przeprowadził sondę na zlecenie Polityki, w której na pytanie o rolę Gierka w dziejach Polski 54 proc. badanych odpowiedziało, że była pozytywna, a tylko 19 proc., że negatywna. Kiedy w Polsce było lepiej? – 50 proc. badanych uznało, że za rządów Gierka, a 26 proc., że obecnie (czyli w 1999 r.