Według Księgi Rodzaju po stworzeniu świata Bóg umieścił pierwszego człowieka, Adama, w Edenie. Z boskiego rozkazu wyrosły tam drzewa rodzące smaczne owoce, w samym środku ogrodu zaś – drzewo życia oraz drzewo poznania dobrego i złego. Eden nawadniała rzeka, która następnie rozdzielała się na cztery płynące przez cztery krainy. Mieszkały tam wszelkie zwierzęta lądowe oraz ptaki powietrzne ulepione przez Boga z ziemi, żeby były Adamowi pomocą. Następnie Bóg stworzył z żebra mężczyzny kobietę i połączył ich ze sobą. Żyli szczęśliwie, dopóki Ewa z namowy węża nie złamała zakazu Boga i nie zerwała owocu z drzewa poznania dobrego i złego. Namówiła Adama, żeby go również skosztował, i za złamanie Bożego zakazu oboje wygnano z rajskiego ogrodu. Odtąd Ewa i wszystkie jej córki w bólu rodzą dzieci, a Adam i wszyscy jego potomkowie w trudzie i znoju uprawiają ziemię. Nie mogą powrócić do pierwotnej szczęśliwości, ponieważ Bóg postawił na granicy Edenu cherubów z ognistymi mieczami, żeby strzegli wejścia i dostępu do drzewa życia.
Obraz Edenu z Księgi Rodzaju odwoływał się do starej tradycji i pobrzmiewają w nim marzenia ludów pustyni, którym nieustannie zagrażała susza. Według wielu starożytnych mitów ogród otoczony murami, z drzewem lub fontanną w centrum oraz z czterema rzekami, które z niego wypływają, jest archetypem Raju na ziemi. W zaraniu świata człowiek żył w owej mitycznej oazie w pokoju i harmonii z naturą, wolny od cierpienia i niedoskonałości. Chrześcijańscy teolodzy spekulowali później, ile czasu spędzili w tym szczęśliwym miejscu pierwsi rodzice. Zasadniczo zgadzano się, że niewiele, gdyż Ewa – jak wszystkie kobiety słaba na rozumie i podatna na szatańskie podszepty – łatwo uległa wężowi. Możliwe, że sięgnęła po owoc już tego samego dnia, kiedy została stworzona.