Najpierw propaganda twierdziła, że Wital Szklarau chce zaprowadzić na Białorusi rosyjską rewolucję. Potem – że działa w interesie USA. Reżim Łukaszenki oskarża go o inspirowanie protestów.
Mateusz Morawiecki nie uzgodnił z innymi przywódcami zaproszenia Swiatłany Cichanouskiej na szczyt Grupy Wyszehradzkiej. Tak się nie robi polityki.
Scenariuszy dla Białorusi można dziś napisać wiele: że Łukaszenka zaostrzy represje albo odpuści. Że protesty się wypalą albo będą liczniejsze. Wszystko jest możliwe.
Metodyczny zamach na liderów opozycji i powrót do bicia oznacza, że reżim Aleksandra Łukaszenki przymierza się do rozprawy z protestującymi.
Fala entuzjazmu ma to do siebie, że po jakimś czasie opada. Czy wysoką temperaturę protestów uda się utrzymać, skoro wciąż brakuje im lidera lub liderów?
Jeśli strajki i demonstracje nie ustąpią, dyktator znowu spróbuje użyć siły. Tym razem należy się spodziewać, że w bardziej zorganizowany i przemyślany sposób.
Unia nie uznaje sfałszowanych wyników białoruskich wyborów, ale unika jednoznacznych ostrzeżeń wobec Rosji. Odpowiedź Europy w sprawie kryzysu nadal się wykuwa.
Aleksandr Łukaszenka nie wie, kogo ma aresztować. Robotnicy udowodnili mu bezradność. Kobiety udowodniły bezradność OMON. A wszyscy razem pokazali bezradność systemu.
Moskwa raczej nie ma interesu w zbrojnej interwencji. Może jednak wykreować nowego lidera, zależnego od Rosji – jakiegoś człowieka Kremla, który zastąpiłby Łukaszenkę.
Choć milicja i OMON reagują brutalnie – biciem, strzelaniem gumowymi kulami do ludzi, aresztami – protesty na Białorusi trwają. Strajk rozpoczęły duże zakłady pracy.