Dzieci, które właśnie teraz przychodzą na świat, mają szansę przeżyć prawie cały XXI wiek. Co je czeka? Czego i jak będą się uczyć, jakie wybiorą zawody, czy i kiedy założą rodziny, dla kogo i w jakich warunkach będą pracować, na co będą chorować, w co wierzyć? Czy grożą im wojny, katastrofy ekologiczne, wstrząsy społeczne i kryzysy tożsamości, czy też raczej czekają je dekady względnej stabilizacji, pokoju i dobrobytu? Ale nawet jeśli nie zdarzy się żadna katastrofa, wiadomo, że będą żyć inaczej niż nasze pokolenie. Jak? – oto jest pytanie.
Mówi się czasem, że wiek XIX był stuleciem histerii, a wiek XX – stuleciem narcyzmu. Jaki będzie pod tym względem wiek XXI? Czy da się znaleźć skrótowe, syntetyczne określenie dominującego w nadchodzącym stuleciu ludzkiego charakteru, rodzaju problemów psychicznych, z którymi my i nasze dzieci będą się borykać? Czy wreszcie znajdą się rozwiązania, które pozwolą sobie z tymi problemami – lepiej lub gorzej – radzić?
Nie możemy przewidzieć przyszłości, ale możemy się do niej przygotować. U progu nowego stulecia stajemy w obliczu czterech bezprecedensowych wyzwań.
Nie dajcie się zwieść fałszywemu przekonaniu, że skoro coś brzmi dziś jak science fiction, to nie może się zdarzyć i się nie zdarzy. Historia nie dobiegnie końca, gdy opleciemy glob cyfrową infrastrukturą i gdy biznes przerzuci się w wielkim stopniu na handel elektroniczny (e-commerce). Po tym, co nazwaliśmy Trzecią Falą, nadejdzie Czwarta Fala przekształceń, a po niej - o ile nam, ludziom, nie zabraknie inteligencji i szczęścia - wiele następnych.
Przepaść pomiędzy biedą a bogactwem pogłębia się coraz bardziej. W nadchodzących dziesięcioleciach, w dobie swobodnego przepływu pracy, informacji oraz kapitału, do podtrzymania rozwoju cywilizacyjnego w zupełności wystarczy jedna piąta populacji. Powstaje pytanie, co zrobić z resztą. Tak narodziło się określenie "społeczeństwo 20:80", które na dobre zagościło w publicystyce traktującej o przyszłości cywilizacji.