Przeżyć z szefem pracoholikiem

Jak odróżnić niegroźnego dla siebie i dla otoczenia entuzjastę roboty od pracoholika – patologicznego, samospalającego się tytana pracy - a niekiedy również tyrana? I jak to paskudztwo rozpoznać u siebie?

Pracoholików najłatwiej rozpoznać na ich własnych urlopach

Jak odróżnić niegroźnego dla siebie i dla otoczenia entuzjastę roboty od pracoholika – patologicznego, samospalającego się tytana pracy? A niekiedy również tyrana, bo pracoholik-szef pracoholizuje podwładnych. I jak to paskudztwo rozpoznać u siebie?

Obcy w mieście

Prestiżowa pokojowa

Gorzej dla zawodu polityka być już nie może – zdeklasował się on w ocenach ogółu poniżej najprostszej pracy fizycznej i umysłowej, którą symbolizują referent i robotnik niewykwalifikowany na budowie. Właściciela fabryki oceniamy niżej niż sklepikarza, a wyżej od nich obu – sprzątaczkę.

Matka Boska bez VAT

W Polsce są niemal 3 mln oficjalnych bezrobotnych. Wielu z nich unika legalnego zatrudnienia. Praca na czarno wydaje im się dużo lepszym pomysłem na życie.

Komando w kapuście

Polacy słabo płatnych robót sezonowych nie chcą brać. Cudzoziemców ze Wschodu przeganiają policja, pogranicznicy i urzędnicy. W trosce o rynek pracy zapędziliśmy się w kozi róg.

Jak obijać się w pracy? Ta książka zrobiła furrorę we Francji

Podtytuł książki wyjaśnia wszystko: „O sztuce i konieczności obijania się w pracy”. Mówią we Francji, że ten 113-stronicowy esej Corinne Maier jest dla rzesz pracowników tym, czym „Manifest komunistyczny” był kiedyś dla lumpenproletariatu.

Latem i potem

Zamiast szukać wakacyjnej pracy za granicą, warto rozejrzeć się po kraju. Jeśli uda się w firmie zaczepić latem, to może uda się potem na stałe?

Życie na wahadle

W ostatnich tygodniach tysiące Polaków ruszyło do pracy w innych krajach Unii. Jedni coś znaleźli, inni jeszcze walczą. Część – najgorzej przygotowana – już wróciła.

Weź się za język

Umiejętności językowe Polaków rozkładają się niepraktycznie. Po otwarciu unijnych granic do Londynu ruszyły pielgrzymki za pracą. Na miejscu okazało się, że jest zajęcie dla murarzy i malarzy, ale ci nie znają angielskiego. Natomiast humaniści, choć mocni w językach, poza pilnowaniem dzieci pracy nie znajdują – ani w Anglii, ani w kraju. Podobnie w państwowych urzędach: młodzi, którzy dobrze znają języki, zajmują niższe szczeble w hierarchii i mają małe szanse na kontakt z cudzoziemcami.