Szanse na choć częściową demokratyzację Wenezueli spadły już praktycznie do zera, a wielka polityka staje się na kontynencie grą absurdów. Jej najnowszą odsłoną są nakazy aresztowania prezydentów wystawione przez Wenezuelę i Argentynę.
Matematycy z francuskiej Akademii Nauk zwrócili uwagę, że po zamknięciu lokali centralna komisja wyborcza podała wyniki na podstawie 80 proc. zliczonych głosów. I nabrali podejrzeń.
Nicolás Maduro nie zamierza ujawnić prawdziwych wyników wyborów prezydenckich. Naciskają na niego sąsiedzi, ale tylko Wenezuelczycy mogą go zmusić, aby uznał swoją porażkę. Zwycięzca wyborów właśnie poprosił o azyl w Hiszpanii.
Prezydent Wenezueli Nicolás Maduro twierdzi, że wygrał wybory. Ale nie chce pokazać protokołów z komisji wyborczych.
W Wenezueli po raz pierwszy od ćwierćwiecza obóz polityczny stworzony przez Hugo Cháveza może stracić władzę.
Tęsknota za Esequibo nasiliła się, kiedy odkryto u jej wybrzeży wielkie złoża ropy i gazu.
Przezywano go Maburro – burro to po hiszpańsku osioł – ale prezydent Wenezueli Nicolas Maduro zawsze miał dość sprytu i siły, by odbijać się od dna. Znów to zrobił.
Odcinając się od rosyjskich surowców, Zachód musi ich szukać w innych krajach. Tak się składa, że ropą i gazem obracają dziś brutalne dyktatury systemowo łamiące prawa człowieka. Ale czy ma to jakiekolwiek znaczenie?
Dla przywódców odchodzących od demokracji kluczowe jest przekonanie zwolenników, że wszystko jest albo będzie dobrze. Populistyczni przywódcy nie mogą sobie pozwolić na przyznanie, że coś idzie nie tak.
Choć w ostatnich tygodniach partie szeroko rozumianej lewicy zdobyły lub obroniły władzę w wielu krajach regionu, błędem byłoby ogłaszanie kontynentalnego skrętu w lewo. Zwłaszcza że prawica wciąż trzyma się mocno.