Dzieje Japonii przez znaczną część jej historii rozgrywały się w zamkniętej przestrzeni archipelagu Wysp Japońskich. Miało to niebagatelne znaczenie dla kultury, mentalności, zajęć czy diety Japończyków.
Kim jesteśmy? Co jest rdzeniem naszej kultury? Te pytania dręczą Japończyków od lat. Nie ma bowiem zgodności co do ich pochodzenia.
Japonia jako państwo powstawała przez wieki. Cesarzem nazwano najsilniejszego naczelnika federacji plemiennej. Wkrótce potem, gdy tennō stanął na czele scentralizowanego państwa, władzę przejęła arystokracja dworska.
Japońskie zarządzanie to nie tylko system produkcyjny Toyoty. To unikatowa historia, ludzie, wartości, ale i wyjątkowe problemy.
Japońska kinematografia, często estetycznie odrębna, potrafiła być inspiracją dla innych kultur.
Do ważnych cech mentalności Japończyków należą: stawianie intuicji i uczuć wyżej niż rozumu, afirmacja doczesnego świata we wszystkich jego przejawach, poczucie przynależności do grupy oraz synkretyzm religijny.
Dzieci w Japonii dojeżdżają do szkoły same, bo w powszechnej świadomości jest tu po prostu bezpiecznie. Dlatego nie mogą otrząsnąć się z tego, co się stało w Kawasaki.
1 maja – wraz z intronizacją 126. cesarza Naruhito – rozpoczęła się w Japonii nowa era: Reiwa, „czas pięknej harmonii”. Naruhito zastąpił swojego 85-letniego ojca, który z powodów zdrowotnych postanowił odejść na emeryturę.
W Japonii, jednym z najbardziej nowoczesnych państw świata, ludzie wciąż odmierzają czas erami cesarzy. I właśnie zmieniają kalendarze.
Fiasko przyniosła kolejna próba zakończenia rosyjsko-japońskiego sporu o Wyspy Kurylskie. Mimo optymistycznych zapowiedzi z obu stron nie udało się nawet sformułować planu dojścia do porozumienia.