Na dyplomację Rzeczpospolitej nierzadko składały się mniej lub bardziej dyplomatyczne rozgrywki między monarchą, senatem i sejmem.
Olbrzymie terytorium, różne strefy klimatyczne, odmienne warunki naturalne powodowały, że do końca istnienia nie udało się stworzyć w państwie polsko-litewskim jednolitego rynku wewnętrznego.
Historia religijna Rzeczpospolitej Obojga Narodów jest pasjonująca, ale – jak całość – nie kończy się dobrze.
W kanonie edukacyjnym polskiej szlachty było czytanie pism Arystotelesa. Nic zatem dziwnego, że unia otrzymała wychwalany przez wielkiego Greka model ustroju monarchii mieszanej, harmonijnie łączącej elementy klasycznych form: monarchii, arystokracji, demokracji.
Jak doszło do powstania Rzeczpospolitej Obojga Narodów, unii realnej Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Rzeczpospolitą, rozległą na ponad 800 tys. km kw., zamieszkiwało w jej rozkwicie ok. 10 mln osób. Formalnie rzecz biorąc, każda z nich należała do jednego z czterech stanów: szlachty, duchowieństwa, chłopów lub mieszczan.
Dość skomplikowany system administracyjny Rzeczpospolitej kształtował się przez stulecia i odzwierciedlał granice i struktury dawnych dzielnic książęcych i przyłączanych do państwa kolejnych terytoriów.