W notatniku pod każdą datą zapisane małymi cyferkami liczby informują o dniach dzielących od rozwiązania. Poniżej zwykłe, codzienne sprawy do załatwienia lub niezałatwione do zapamiętania. Dzień za dniem życia oczekującej dziecka matki. 21 lutego – pusta strona z godziną 20.15 i dopiskiem „szpital”. 22 lutego – niedziela. Lakoniczna informacja: „21.35 – urodził się śliczny synek. 850 g, 32 cm dł.”. Pod datą liczba – 105. Miało być jeszcze 105 dni do rozwiązania! Kolejny dzień. Liczba 104 przerobiona na 1. Pierwszy dzień życia wcześniaka.
Matka zabiła dwoje ukochanych dzieci. Tak kochanych, że śmiercią chciała uratować je przed okrutnym życiem. – Samobójstwo rozszerzone, depresja – tak psychiatrzy tłumaczyli tragiczny absurd zdarzenia, które 14 maja rozegrało się w podwarszawskim Pruszkowie. Depresja – na szczęście rzadko o tak przerażających skutkach, ale zawsze niszcząca i ponura – dopada co roku ponad 2 mln Polaków. Stosunkowo niewielu znajduje skuteczną pomoc.
Wszędzie szyby. Nie kraty – kraty obecne są tylko dyskretnym cieniem na podłodze, na sprzętach. Szklane tafle oddzielają sypialnię od bawialni, bawialnię od następnej sypialni, a kolejne sypialnie i bawialnie od korytarza. Przezroczyste życie widać z korytarza, ale go nie słychać, zupełnie jakby podglądało się akwarium. Matki z samiczą rutyną karmią, przewijają, wiążą kolorowe gumki na delikatnych lokach półtorarocznych córek. Można by uznać to za jakieś misterium macierzyńskie, gdyby nie świadomość, że większość matek odłowiono do akwarium z mułu, z dna, i nie na pokaz, ale za karę. A dzieci znalazły się tu nie tyle dla swego dobra, co dla mniejszego zła. Zakład Karny nr 1 w Grudziądzu, więzienny Dom Matki i Dziecka.
W zachodnim zakątku Afryki, w ogarniętym wojną Sierra Leone, rebelianci walczą przeciwko wszystkim. Walczą rękoma dzieci tresowanych do zabijania, jak psy do walki z innymi psami. Pięciuset żołnierzy ONZ, skierowanych do nadzorowania rozejmu, zostało porwanych i dobrze nie wiadomo, co się z nimi dzieje. Brytyjscy spadochroniarze, którzy wylądowali we Freetown, rozpoczęli ewakuację białych cudzoziemców.
W USA leki psychotropowe coraz częściej zastępują tradycyjne metody wychowawcze. Miliony dzieci są codziennie faszerowane pigułkami, które mają poprawić im nastrój i stopnie, zwiększyć koncentrację, uspokoić nadaktywnych, zaś nieśmiałych zamienić w przebojowych zwycięzców. Nikt nie wie, jak wpłynie to na rozwój dzieci. Jakie będą dalekosiężne efekty tego niekontrolowanego eksperymentu.
Joanna Staręga-Piasek. Sekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
Dzieci salomonowe – mówi o nich Maria Łopatkowa. Rozrywane z nienawiści. Zaprawione nienawiścią, rosnące w niej od najmłodszych lat. Ofiary rozwodów.
Tak się złożyło, że gdy do „Polityki” napływała korespondencja w sprawie dzieci żyjących w ubóstwie, zaniedbanych wychowawczo i poddawanych przemocy w rodzinie (reakcja na raport „Gorsze dzieci” POLITYKA 9), w Sejmie odbyła się debata nad dokumentem „Polityka prorodzinna państwa”, przygotowanym przez biuro pełnomocnika rządu ds. rodziny. Zestawienie obu tych zapisów wprawia w konsternację.
Marta, Jaś, Staś, Grześ, Wojtek, Piotruś, Andrzej, Kajtek, Sebastian, Kasia, Kacper, Magda, Henio, Patrycja – roczny nabór do jednego z domów dziecka pod Warszawą.
Za siedmioma pagórkami, za siedmioma powiatowymi drogami, trzy kilometry od najbliższego przystanku PKS żyje 13-osobowa rodzina Klamerusów, która ma wszędzie daleko. Małe wioski dawnego województwa słupskiego po upadku PGR zmieniły się w czarne dziury bez wyjścia.