IPN staje się dziwną instytucją. Czymś w rodzaju historycznej wyroczni. Trzeba się poważnie zastanowić nad sposobem jego działania i nad tym, jacy ludzie powinni, a jacy nie powinni w nim pracować.
Tzw. lista Wildsteina pojawiła się w Internecie w czasie parlamentarnych ferii i żyła głównie życiem medialnym i towarzyskim. Teraz wezmą ją w obróbkę politycy. Partie już zgłaszają kolejne projekty ustaw rozszerzające katalog lustrowanych.
Bernadetta Gronek, szefowa archiwistów w Instytucie Pamięci Narodowej w Warszawie, zapewnia, że wbrew powszechnym obawom nie zatrudnia nawiedzonych lustratorów-misjonarzy. Owszem, na początku każdy był podekscytowany, że będzie miał dostęp do najczarniejszych tajemnic kraju. Potem emocje minęły. A teraz, gdy zbliżają się wybory pod znakiem wojny teczkowej, to jest już tylko ciężka benedyktyńska robota.
Rozmowa z profesorem Leonem Kieresem, szefem Instytutu Pamięci Narodowej
W przededniu lustracyjnego tsunami warto przypomnieć sobie kilka prostych prawd, żeby lepiej zrozumieć, co się tu będzie działo.
Z uchylonych esbeckich teczek wychylają się potwory. W Krakowie boi się inteligencja, w Lublinie – kler, ponieważ pojawili się samozwańczy śledczy szukający agentów. Leon Kieres, prezes IPN, któremu, jak sam przyznał, przybyło ostatnio siwych włosów, jeździ po kraju i uspokaja gorące głowy, ale ludową lustrację trudno, bez zmiany prawa, będzie zatrzymać.