Kapłańskie i macierzyńskie
Tradycyjny podział ról w Kościele na męskie – kapłańskie, i żeńskie – macierzyńskie
„Nie ma już mężczyzny ani kobiety”. Choć w Nowym Testamencie kobiety nie są włączone do grona apostołów Chrystusa, towarzyszą mu nieustannie podczas nauczania i podróży, goszcząc go w swoich domach. To one są pierwszymi świadkami zmartwychwstania, a Maria Magdalena nie tylko otrzymuje misję świadczenia o tym wydarzeniu, ale również przekazania Dobrej Nowiny reszcie uczniów. Historycy uważają, że kobiety stanowiły większość wczesnochrześcijańskich wspólnot oraz pełniły w nich istotne funkcje, co wynikało po części z niezhierarchizowanej i nieformalnej struktury pierwotnego Kościoła. Stan ten umacniał brak widocznego podziału na duchowieństwo i świeckich oraz sprawowanie władzy w pierwszej kolejności ze względu na posiadane charyzmaty, a nie płeć. Św. Paweł w liście do Galatów pisał wprost: „Nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie”.
Kobiety odegrały również niebagatelną rolę w rozprzestrzenianiu się nowej religii na terytorium Cesarstwa Rzymskiego. Wśród nich znajdowała się m.in. św. Pryscylla, żydowska misjonarka, która najprawdopodobniej pomogła stworzyć społeczność chrześcijańską w Koryncie, dokąd odbyła liczne podróże wraz z mężem i św. Pawłem. Pisma epoki wspominają także o czterech siostrach Filipa Ewangelisty, mieszkających w Cezarei, które wielokrotnie gościły Apostoła Narodów w swoim domu. Do rzadkości nie należały przypadki kobiet, które pełniły funkcję diakonów albo odpowiadały za finanse wspólnoty.
Podział ról. Tradycyjny podział ról w Kościele na męskie – kapłańskie, i żeńskie – macierzyńskie, zaczął się formować w epoce Ojców Kościoła, którzy podkreślali rolę i wagę tradycyjnego modelu rodziny. Traktat Jana Chryzostoma „O małżeństwie, wychowaniu dzieci i ascezie”, w dużej mierze był skierowany właśnie do kobiet, których rolę widział on w dbaniu o rozwój duchowy dziecka i wychowaniu go na „żołnierza Chrystusa”.