Jezus Chrystus, Jezus historyczny. Działo się to w Jerozolimie po święcie Paschy, o brzasku 9 kwietnia 30 r. n.e. lub może, co współczesnym historykom chrześcijaństwa wydaje się jednak nieco mniej prawdopodobne, 5 kwietnia 33 r. n.e. Ewangelia według św. Marka w ten oto sposób przedstawia, co się wtedy wydarzyło: „Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: »Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?«. Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: »Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział«. One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały” (Mk 16, 1-8).
Ewangelia św. Marka jest obecnie uważana przez biblistów za najstarszą wśród czterech napisanych po grecku tzw. ewangelii kanonicznych (Mateusza, Marka, Łukasza, Jana), uznawanych przez większość wspólnot chrześcijańskich za teksty natchnione, tj. powstałe z inspiracji samego Boga. Chrześcijanie wierzą, że w dziełach tych zawarte są prawdziwe informacje o życiu, nauczaniu i śmierci Jezusa z Nazaretu – Syna Bożego, który był założycielem nowej religii – chrześcijaństwa.
Od ponad dwustu lat wiara ta wystawiana jest na próbę przez naukowców, którzy skłonni są oddzielać tzw.