Królowa Maria Rumuńska była jedną z najbardziej niezwykłych osobowości XX w. Odznaczająca się wybitną inteligencją, otrzymała w dzieciństwie doskonałą edukację, a przy tym była jedną z najpiękniejszych kobiet, które zasiadały na tronie. Urodzona 29 października 1875 r. w hrabstwie Kent w Anglii, Maria Aleksandra Wiktoria była ze strony ojca wnuczką brytyjskiej królowej Wiktorii, a ze strony matki – wnuczką cara Rosji Aleksandra II. Wiosną 1892 r., gdy młoda księżniczka miała niespełna 17 lat, jej matka, księżna Edynburga Maria Aleksandrowa Romanowa zorganizowała w Monachium przyjęcie, na które został zaproszony m.in. książę Ferdynand, ówczesny następca tronu Rumunii. Przełamując zarówno własną nieśmiałość, jak i opór ojca Marii, Ferdynand poprosił o rękę księżniczki – i został przyjęty.
Uroczyste zaręczyny obojga odbyły się w Poczdamie w maju 1892 r. W grudniu tegoż roku, również w Niemczech, zorganizowano wystawne wesele, na które zostali zaproszeni liczni członkowie rodzin arystokratycznych z Niemiec, Anglii, Rosji i Rumunii. W styczniu 1893 r. niespełna 18-letnia księżna Maria przybyła do stolicy Rumunii, gdzie władze miejskie Bukaresztu przywitały ją słowami: „Witaj, panno młoda, wybrana przez Boga na cześć i chwałę naszej ojczyzny”. Prawdą jest, że królowa Maria rzeczywiście szanowała Rumunię przez kolejne 45 lat swojego życia. Na froncie pierwszej wojny światowej, w dramatycznych okolicznościach, gdy rodzina królewska wycofała się do Jassów, a dwie trzecie kraju znajdowały się pod okupacją wojsk nieprzyjacielskich, Maria okazała się symbolem odwagi i oddania interesom państwowym Rumunii. Później, podczas konferencji pokojowej w latach 1919–20, pojechała do Paryża i podczas spotkań z elitą polityczną ówczesnej Europy uprawiała coś, co dziś nazwalibyśmy lobbingiem na rzecz swej przybranej ojczyzny.