Baby boomer. Gdyby Bill Clinton żył w innych czasach, może zostałby uznany za jednego z największych amerykańskich prezydentów. Przeforsował kilka ważnych reform, gospodarka za jego rządów kwitła, Amerykanom powodziło się coraz lepiej i kraj nie prowadził wojen. Paradoksalnie jednak właśnie dlatego, że po wygraniu zimnej wojny Ameryka przeżywała szczęśliwy okres pokoju, Clinton jako prezydent nie miał okazji pokazania, co potrafi. W organizowanej przez media zbiorowej pamięci zapisał się więc głównie jako antybohater niesławnej afery Zippergate (od zipper – rozporek), czyli romansu ze stażystką Moniką Lewinsky. Ale zakończona impeachmentem afera nie była jedyną obyczajową sensacją jego prezydentury.
Był pierwszym prezydentem USA urodzonym po drugiej wojnie światowej – jak miliony baby boomers, Amerykanów z powojennego wyżu demograficznego. Przyszedł na świat 19 sierpnia 1946 r. jako William Jefferson Blythe III w miasteczku Hope w stanie Arkansas. Jego ojciec William Blythe II, komiwojażer, zginął w wypadku samochodowym dwa miesiące przed urodzeniem syna. Bill miał burzliwe dzieciństwo – matka Virginia wyszła za mąż za Rogera Clintona, alkoholika, przed którym syn, kiedy dorósł, musiał ją czasem bronić. Uczył się świetnie, po szkole zdał na prestiżowy Uniwersytet Georgetown i ukończył go z dyplomem ze stosunków międzynarodowych. Po stażu u demokratycznego senatora Williama Fulbrighta, szefa komisji spraw zagranicznych, kontynuował naukę w elitarnym brytyjskim Oxfordzie, a w Yale skończył prawo. Na studiach podobnie jak tysiące rówieśników palił marihuanę (później się tłumaczył: „Nie zaciągałem się”) i demonstrował przeciw wojnie w Wietnamie. Udało mu się uniknąć powołania do wojska i wysłania na front, z czego potem też musiał się tłumaczyć.