Przywódca na wielki kryzys. Zmiany, jakie Franklin Delano Roosevelt zaserwował USA, okazały się dalej idące, niż sięgała wyobraźnia Amerykanów. Narzucił je polityk z ledwością podnoszący się z inwalidzkiego wózka.
„Ten wielki Naród przetrwa tak, jak przetrwał, odrodzi się i będzie prosperował” – oświadczył 4 marca 1933 r. tłumom zgromadzonym wokół Kapitolu. Ludzie przyszli wysłuchać przemówienia nowego prezydenta, by znaleźć iskierkę nadziei. W Stanach Zjednoczonych szalał wielki kryzys. Prawie 12 mln osób szukało pracy, a na ulicach miast włóczyło się ćwierć miliona bezdomnych dzieci porzuconych przez rodziców. Co jakiś czas znajdowano zwłoki kogoś, kto zmarł z głodu. Działo się to w państwie uchodzącym za najpotężniejsze mocarstwo świata.
W przypływie strachu Kongres przyjął 20. poprawkę do konstytucji. Za jej sprawą Roosevelt został zaprzysiężony na prezydenta wcześniej niż poprzednicy, bo już 20 stycznia 1933 r., by jak najszybciej nowa administracja stawiła czoła zagrożeniom. Tymczasem on na wstępie przemówienia oznajmił ludziom zebranym na Kapitolu: „Przede wszystkim pozwólcie, że utwierdzę się w moim mocnym przekonaniu, że jedyną rzeczą, której musimy się bać, jest sam strach”. Jego pewnego siebie głosu słuchały też miliony Amerykanów przy radioodbiornikach. Na koniec dowiedzieli się, iż prezydent wie, że obywatele domagają się dynamicznego przywództwa. „Oni uczynili mnie narzędziem tych życzeń. Przyjmuję to jako dar”.
Ród Rooseveltów. Pod koniec XVIII w. ród Rooseveltów mieszkający w okolicach Nowego Jorku podzielił się na dwie gałęzie. Rooseveltowie z Oyster Bay doczekali się kilku wybitnych postaci na czele z prezydentem Theodore’em Rooseveltem.