Idealista w każdym calu. Usiłował uczynić Stany Zjednoczone lepszym miejscem do życia. A gdy trafiła się okazja, spróbował uwolnić od niesprawiedliwości świat. 2 kwietnia 1917 r. Thomas Woodrow Wilson w orędziu skierowanym do Senatu i Izby Reprezentantów domagał się wypowiedzenia wojny cesarstwu Niemiec. Podwodów ku temu było wiele, a czarę goryczy przelał telegram niemieckiego ministra spraw zagranicznych Arthura Zimmermanna przekazany przez brytyjski wywiad Białemu Domowi. Ambasadorowie cesarstwa w USA i Meksyku otrzymali zadanie sprowokowania wojny między tymi krajami.
Wilson oświadczył, że wobec groźby upadku demokracji w Europie Stany Zjednoczone muszą stanąć do walki „o ostateczny pokój na świecie i o wyzwolenie wszystkich narodów, w tym narodów niemieckich. O prawa narodów dużych i małych oraz prawo ludzi na całym świecie do wyboru sposobu życia i poddania się władzy”. Po tych wzniosłych słowach zadeklarował: „Nie pragniemy podbojów ani dominacji. Nie szukamy dla siebie żadnego odszkodowania ani materialnej rekompensaty za ofiary, które dobrowolnie poniesiemy. Jesteśmy tylko jednym z obrońców praw ludzkości”. Wszyscy znający Wilsona wiedzieli, że mówi szczerze, bo swoim życiem dawał świadectwo, że jest niepoprawnym idealistą.
Uczony syn pastora. Pierwsze wspomnienie Wilsona – jak sam opowiadał – dotyczyło wyboru Abrahama Lincolna na prezydenta. Miał wówczas trzy lata i bawił się przed wejściem na plebanię, gdzie urzędował jego ojciec Joseph Wilson, pastor Kościoła prezbiteriańskiego w miejscowości Augusta w Georgii. Wedle Patricii O’Toole, autorki książki „The Moralist: Woodrow Wilson and the World He Made”, chłopca dobiegły oburzone głosy tam zgromadzonych.