Styl kaznodziei. Był prezydentem zaledwie siedem miesięcy. Zginął w wyniku zamachu, choć zabiła go nie tyle kula, ile niesterylne narzędzia chirurgiczne.
Wychował się w biedzie wraz z czwórką rodzeństwa w stanie Ohio, gdzie urodził się w rodzinie farmerskiej w 1831 r. Ciężkie warunki życia zmusiły Jamesa Garfielda do podejmowania już w dzieciństwie dorywczej pracy fizycznej. W późniejszych latach uczył się w seminarium duchownym baptystów oraz w Williams College, dzięki czemu uzyskał szeroką wiedzę w różnych dyscyplinach nauki. Doceniono go i zatrudniono jako rektora niewielkiej uczelni – wykładał historię, literaturę, filozofię, filologię i matematykę. Jego umiejętności oratorskie w połączeniu ze stylem wypowiedzi kaznodziei sprawiały, że zjednywał sobie słuchaczy.
Jednym z najważniejszych momentów determinujących jego życie była 5-dniowa debata z Johnem Dentonem, zwolennikiem ewolucjonizmu, któremu przeciwstawił argumenty religijne, i został jednogłośnie uznany zwycięzcą. To zachęciło go do spróbowania sił w polityce.
Lata w Senacie. W czasie wojny secesyjnej służył w armii Unii, uzyskując stopień generała majora. Jeszcze przed jej zakończeniem rozpoczął długą karierę w Izbie Reprezentantów – trwała aż dziewięć kadencji. Został jednym z liderów radykalnego skrzydła Partii Republikańskiej. W Kongresie wspierał Lincolna, opowiadał się za rekonstrukcją stanów Południa opartą na konfiskacie mienia, walczył o poprawę statusu społecznego czarnoskórych Amerykanów. Garfield odegrał ważną rolę w procesie legislacyjnym związanym z przyjęciem najpierw 13. poprawki znoszącej niewolnictwo, a potem poprawek 14. i 15. odnoszących się do nadania czarnoskórej ludności obywatelstwa oraz praw wyborczych. W czasie prezydentury Andrew Johnsona występował przeciwko prezydentowi i lobbował na rzecz jego impeachmentu.