Pogromca Indian i Anglików. Urzędował zaledwie miesiąc, i to chorując.
Ojciec przyszłego prezydenta, wywodzący się z szanowanego rodu plantatorów z Wirginii, Benjamin Harrison V, był jednym z sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości. Wraz z żoną Elizabeth z domu Bassett zadbał o staranne wykształcenie siedmiorga dzieci. Po edukacji domowej i ukończeniu Hampden-Sydney College w Wirginii młody William władał łaciną, greką i francuskim, znał podstawy filozofii, logiki oraz arytmetyki. Podjął studia medyczne na Uniwersytecie Pensylwanii, jednak nagła śmierć ojca w 1791 r. sprawiła, że odcięty od środków do życia rzucił naukę i wstąpił do wojska.
Wkrótce odznaczył się w wojnach toczonych z plemionami indiańskimi z terytoriów północno-zachodnich i awansował do stopnia porucznika. Wówczas postanowił prosić o rękę Anny Symmes, której ojciec był bohaterem wojny o niepodległość USA oraz wpływowym sędzią. John Cleves Symmes odprawił z niczym absztyfikanta, uważając, że nie zdoła utrzymać rodziny. Wówczas Anna uciekła z domu z narzeczonym i 25 listopada 1795 r. wzięli skromny ślub, po którym miesiąc miodowy spędzili w obozie wojskowym Fort Washington w stanie Ohio. Małżonkowie doczekali się dziewięciorga dzieci, a Harrison po odejściu z armii rozpoczął karierę polityczną.
Doceniając jego zdolności, w maju 1800 r. prezydent John Adams mianował go pierwszym gubernatorem terytorialnym Indiany. Harrison zbudował tam pierwszy murowany dom, sprowadził osadników oraz zorganizował pierwsze wybory do lokalnej legislatury. Prowadził też niekończące się rozgrywki z Indianami, wydzierając im kolejne ziemie. Zwykle najpierw pojąc wodzów alkoholem, a potem oferując za olbrzymie terytoria kilka dolarów. Próbował też wprowadzić niewolnictwo na zakładanych w Indianie plantacjach, przez co popadł w konflikt z przeciwną temu legislaturą.