Wzorem asasynów. Za prekursorów arabskich terrorystów uważa się asasynów, szyickich skrytobójców – działających na Bliskim Wschodzie od XI do XIII w., eliminujących zarówno swych politycznych przeciwników, jak i zwykłych ludzi na bazarach oraz w meczetach – pokonanych dopiero przez Mongołów. Sami Palestyńczycy zaczęli sięgać po metody terrorystyczne od lat 20. XX w. wraz z napływem Żydów do ówczesnej Palestyny objętej brytyjskim mandatem. Ataki na ludność żydowską, którym towarzyszyły działania odwetowe, nasiliły się w 1929 r. (udział w tym miał wielki mufti Jerozolimy Muhammad Amin al-Husajni, który twierdził, że Żydzi chcą przejąć kontrolę nad meczetem Al-Aksa na Wzgórzu Świątynnym), doszło też do krwawych pogromów Żydów w Hebronie i Safedzie. W 1936 r. nastąpiło apogeum palestyńskiej przemocy przeciwko władzom brytyjskim i ludności żydowskiej, zakończone wojną domową, a także wygraną przez Izrael wojną o niepodległość w 1948 r. i wypędzeniem ok. 700 tys. Palestyńczyków. Historycznym przełomem okazała się jednak wygrana przez Izrael wojna sześciodniowa w 1967 r., po której rozpoczął on okupację zarówno Synaju, jak i Zachodniego Brzegu, gdzie stopniowo zaczęli osiedlać się nielegalni osadnicy. Tzw. sprawa palestyńska coraz bardziej zaczęła dochodzić do głosu, chociaż pierwsze postulaty okazały się bardziej praktyczne niż polityczne.
Stadia działania palestyńskiego terroryzmu
Samoloty na celowniku. Początkiem ery międzynarodowego terroryzmu był 1968 r. i przyjęcie przez Organizację Wyzwolenia Palestyny terroru i masowych zabójstw jako metody działania, bez odróżniania przy tym Żydów od syjonistów. Za cel obrano samoloty, które wydawały się łatwym łupem ze względu na praktycznie brak jakichkolwiek zasad bezpieczeństwa.