5 wojen Izraela. Od wojny wyzwoleńczej po libańską. Cz. 1

Przelew krwi żydowskiej i palestyńskiej stał się rutyną. Państwo Izrael ma za sobą pięć wojen na pełną skalę.

WOJNA WYZWOLEŃCZA

15 maja 1948–20 lipca 1949

Dla jednych kamień węgielny, dla drugich katastrofa. Pierwsza wojna bliskowschodnia jest przez Izraelczyków zwana wojną o niepodległość, przez Arabów katastrofą (Nakba). Wybuchła, gdy przywódca żydowskiej społeczności w Palestynie Dawid Ben Gurion (formalnie przewodniczący Komitetu Wykonawczego Agencji Żydowskiej) 14 maja 1948 r. proklamował powstanie Państwa Izrael. Realizował w ten sposób rezolucję ONZ z 29 listopada 1947 r. o podziale Palestyny i wykorzystywał faktyczne wygaśnięcie brytyjskiego mandatu.

Świat arabski i muzułmański określił uchwałę ONZ z listopada 1947 r. o podziale Palestyny między Arabów i Żydów mianem katastrofy. Na deklarację o powstaniu suwerennego Izraela odpowiedział natychmiastową wojną. Siły Egiptu, Transjordanii, Syrii, Libanu, Iraku i Jemenu oraz ochotnicze jednostki świętej wojny (dżihadu) i Arabskiej Armii Wyzwoleńczej postanowiły zmieść nowo narodzone państwo żydowskie z Bliskiego Wschodu traktowanego jako wyłączna domena krajów islamskich.

Ludność żydowska w Palestynie liczyła wówczas ok. 600 tys. mieszkańców, arabska – trzykrotnie więcej. Kraje atakujące wystawiły armie liczące razem ok. 60 tys. żołnierzy. W gruncie rzeczy jednak nie przewaga liczebna miała decydujący wpływ na ostateczny wynik wojny, lecz system dowodzenia (większość izraelskich dowódców miała doświadczenie nabyte podczas drugiej wojny światowej w armiach alianckich) i taktyka na polu bitwy. Niemałe znaczenie miały również dostawy broni z krajów bloku sowieckiego, przede wszystkim z Czechosłowacji. Związek Radziecki był wówczas przekonany, że syjonistyczny, socjalistyczny Izrael będzie stanowić skuteczną zaporę przeciw ekspansji imperializmu brytyjskiego w rejonie będącym największym producentem ropy naftowej.