Miał zażegnać kryzys. Fryderyk August, z zamiłowania raczej botanik niż polityk, został następcą tronu w wyniku serii przedwczesnych zgonów. Z czworga dzieci jego stryja, króla Fryderyka Augusta I, przeżyło tylko jedno: Maria Augusta Nepomucena, lecz kobiety w wyścigu po władzę w Saksonii się nie liczyły. Dwaj królewscy bracia także zmarli młodo, więc tron przypadł trzeciemu, Antoniemu (1755–1836), którego czwórka dzieci także nie dożyła dorosłości. Książę Fryderyk August był synem najmłodszego z braci, Maksymiliana, a władzę miał objąć jeszcze za życia stryja i ojca.
Saksonia w późnych latach rządów Fryderyka Augusta I pozostawała krajem feudalnym, domeną niepodzielnych wpływów szlachty i przeciwnego wszelkim reformom członka Tajnej Rady Detleva von Einsiedla, którego wpływy jeszcze wzrosły po 1827 r., kiedy na tronie zasiadł Antoni. Zgromadzenie Stanowe miało funkcje głównie doradcze, a jego obrady były utajnione. Tak jak w całej Rzeszy, mieszczaństwo Saksonii domagało się liberalizacji ustroju i reform – a w domyśle konstytucji. Nastroje opozycyjne wobec dynastii wzmagała kwestia religii: kiedy władze zakazały obchodów trzechsetlecia ogłoszenia Konfesji augsburskiej (jej przedstawienie w 1530 r. na sejmie Rzeszy było kamieniem węgielnym luteranizmu), w Lipsku doszło do rozruchów. We wrześniu w Lipsku i Dreźnie pod wpływem wieści o rewolucji lipcowej we Francji tłum wdarł się do budynków policji i spalił znajdujące się w nich akta, napadano na urzędników, sformowano oddziały Gwardii Obywatelskiej.
Dworowi udało się opanować sytuację: rozwiązano Tajną Radę z Einsiedlem i powołano rząd złożony z ministerstw, a na niepopularnym królu Antonim wymuszono zgodę na powołanie księcia Fryderyka Augusta na współregenta – co stało się 13 września 1830 r.