Nieodpowiedzialny. Odwiedzający drezdeński dwór opisywali księcia Krystiana jako niepozbawionego talentu, lecz niezrównoważonego. Przyszły władca Saksonii prowadził rozwiązły styl życia. Pił bez umiaru, miał długi karciane, a głównym jego zajęciem było polowanie. Przez całe życie uwielbiał rycerskie zabawy. Gdy wypił tyle, że nie mógł ustać na nogach, kazał się wnosić swym kompanom na jakąś górę, wsadzić na konia, po czym w pełnym galopie ruszał w dół.
To nieodpowiedzialne zachowanie, zagrażające jego życiu i zdrowiu, towarzyszyło mu aż do śmierci i nie zmieniło tego ani zawarte w 1581 r. małżeństwo z Zofią Hohenzollern, ani fakt, że w tym samym roku ojciec August Wettyn wciągnął go w zarządzanie krajem. Przekazał mu m.in. przewodniczenie Tajnej Radzie. Do pomocy przydzielono mu – pochodzącego z mieszczańskiej rodziny z Lipska – Nikolausa Krella, który był ogromnie pracowity, zręczny i konsekwentnie, czasami bezwzględnie dążył do postawionych przed nim celów. Niektórzy twierdzili, że nie wiadomo, kto podejmował decyzje: Krystian czy Krell.
Spór z duchowieństwem. Surowe postępowanie ojca z rzekomymi przeciwnikami religijnymi wstrząsnęło Krystianem i wywołało w nim głęboką niechęć do religijnego fanatyzmu. Sam nazywał siebie „nie kalwinistą ani luteraninem, ale chrześcijaninem”. Po objęciu władzy w 1586 r. przystąpił do reformy centralnej administracji państwa. Przywrócił na stanowisko kanclerza odwołanego przez ojca doświadczonego luterańskiego radcę dworu Hansa von Bersteina i powierzył mu dokonanie niezbędnych zmian.
W 1588 r. Krystian wydał nową ordynację uniwersytecką, która wzmocniła samodzielność kierujących uczelniami gremiów i rozluźniła nadzór dworu nad nimi. Zniesiony został obowiązek podpisywania przez profesorów luterańskiej Formuły Zgody z 1577 r.