Założyciel linii albertyńskiej. Zapoczątkował gałąź rodu Wettynów, którą od jego imienia nazwano albertyńską. W wieku 11 lat w 1455 r. został wraz z bratem Ernestem uprowadzony przez rycerza Kunza von Kauffungena. Dał wówczas pokaz odwagi – uciekł porywaczom i sprowadził pomoc, co przyniosło mu przydomek Odważny. Ogłady i umiejętności nabierał na dworze cesarza Fryderyka III w Wiedniu.
Gdy miał 16 lat, został ożeniony z 10-letnią Zdeňką, córką króla czeskiego Jerzego z Podiebradów, co przypieczętowało zawarty wówczas między Wettynami a Czechami układ w Eger (małżeństwo skonsumowane zostało kilka lat później, Zdeňka urodziła dziewięcioro dzieci). Jednak jego zabiegi o koronę czeską po śmierci teścia w 1471 r. zakończyły się niepowodzeniem.
Od 1464 r. panował w Saksonii wspólnie z Ernestem, któremu przypadła godność elektora. Starszy brat rządził krajem, młodszy reprezentował rodzinę i jej interesy w Rzeszy i poza jej granicami, a także walczył w wojnach. Jako chorąży kontyngentu Rzeszy i dowódca 4 tys. saskich żołnierzy wziął udział w zwycięskiej bitwie pod Neuss w 1475 r. przeciw księciu burgundzkiemu Karolowi Śmiałemu. Jako jedyny z niemieckich książąt towarzyszył cesarzowi Fryderykowi III w wyprawie przeciw Turcji (1483 r.). W zamian za to otrzymał obietnicę przekazania mu, po śmierci dotychczasowego władcy, księstwa Jülich-Berg nad Dolnym Renem.
W służbie cesarza. W 1482 r. zaczął urządzać swój samodzielny dwór w Torgau. Wkrótce pokłócił się z bratem o Turyngię, którą otrzymali wspólnie od cesarza. Do eskalacji konfliktu przyczynili się doradcy Ernesta, którzy zdaniem Albrechta oczernili go, kierując się własnymi interesami. Urażony, wycofał się na 10 lat ze wspólnych rządów w Turyngii, za co otrzymał rekompensatę w wysokości 17 tys.