Założyciel państwa. Był przekonany, że to on powinien rządzić wszystkimi ziemiami należącymi do Wettynów. Stopniowo zjednoczył rozdrobnione rodowe posiadłości, stając się założycielem wettyńskiego państwa terytorialnego. Sprzyjało mu w tym szczęście.
Odziedziczył po ojcu, który zmarł już kilka lat po jego narodzinach, połowę niewielkiego hrabstwa Wettin. Matka, Ida von Northeim, ponoć obdarzyła syna niezachwianym poczuciem własnej wartości, a jednocześnie głęboką religijnością. Ok. 1116 r. Konrad odziedziczył po bezpotomnie zmarłym kuzynie hrabstwo Brehny, a wkrótce, po śmierci starszego brata, drugą część hrabstwa Wettynu.
Jego krewny, ówczesny spadkobierca Miśni, małoletni margrabia Henryk II von Eilenburg był pogrobowcem (urodził się po śmierci ojca); krążyły na jego temat plotki rozpuszczane przez wrogów. Opowiadano, że jego matka tak naprawdę urodziła córkę, a chłopczyk jest synem biednej kobiety, żony kucharza. Rzekomo dzieci urodziły się w tym samym czasie i zostały zamienione. Wykorzystywał to Konrad i nazywał Henryka synem kucharza, aby podważyć jego legalne pochodzenie i zająć Miśnię.
Zręczny dyplomata. Henryk objął jednak władzę w 1117 r., a ponieważ Konrad nadal podważał jego prawa do Miśni, w 1121 r. kazał go porwać i uwięzić na zamku Kirchberg koło Jeny. Miał tam być torturowany na różne sposoby. Dopiero w 1123 r., gdy Henryk II, ostatni przedstawiciel starszej linii Wettynów, został otruty, Konrad zyskał wolność i prawo do spadku po nim. Jednak cesarz Henryk V pominął go i nadał Miśnię w lenno Wiprechtowi von Groitzschowi. Nie uznał tego wróg cesarza, książę Saksonii Lothar von Süpplingenburg – w odpowiedzi zbrojnie wprowadził Konrada do Miśni. A gdy w 1125 r. Lothar został królem niemieckim, oficjalnie potwierdził posiadanie Miśni przez Konrada.