Drezno. Florencja nad Łabą.
Rezydencja elektorów. Początki Drezna związane są z Łabą: było słowiańską osadą rybacką, a później niewielkim grodem obronnym strzegącym przeprawy przez rzekę. Położone na dwóch brzegach, długo funkcjonowało jako oddzielne miasta: Stare (Altstadt) i Nowe (Neustadt). Obie części łączył kamienny most, jeden z najdłuższych tego typu w średniowiecznej Europie (561 m). Runął w spiętrzone wody podczas powodzi w 1342 r.
Początkowo Drezno znajdowało się na uboczu polityki Wettynów. Przełomem był 1464 r., kiedy bracia Ernest i Albrecht uczynili je rezydencją elektorów Saksonii. Później, kiedy podzielili między siebie ziemie, Drezno przypadło Albrechtowi i jego potomkom. Mimo że rezydował tam dwór książęcy, było ono biedne i brudne, rynek pokrywały nieczystości, a ulicami przechadzały się kury i świnie. Mieszkańcy znajdowali się na łasce żywiołów: drewnianą zabudowę raz po raz trawiły pożary, Łaba regularnie wylewała, a kiedy wody opadały, pojawiały się zarazy. Wszystko to sprawiało, że Drezno pod względem liczby ludności i prestiżu znajdowało się daleko w tyle za innymi saskimi ośrodkami.
Charakter stolicy prawdziwie renesansowego księstwa nadał miastu książę Maurycy (1521–53). Przekształcił je architektonicznie, budując centralny plac nazwany Nowym Rynkiem, zniósł także administracyjną odrębność między Starym i Nowym Miastem, łącząc je w jedno. Pod koniec XVI w. było ono pełnoprawną stolicą elektoratu oraz, co ważniejsze, stolicą saksońskiego Kościoła luterańskiego (jako siedziba jego władz, konsystorza).
Świadectwo ambicji. Wyniesienie do poziomu jednego z najpiękniejszych ośrodków w cesarstwie Drezno zawdzięcza Augustowi II Mocnemu. Kiedy akurat nie pochłaniały go sprawy związane z utrzymaniem tronu Rzeczpospolitej, poświęcał swoją uwagę miastu.