„Elektor brał się do powinności małżeńskiej”
Polki i dynastia Wettynów
Barbara Jagiellonka
Szczęśliwa żona, nieszczęśliwa matka. Związki dynastii Wettynów z Polską sięgają końca XV w., kiedy Barbara Jagiellonka (1478–1534), córka Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, wyszła za mąż za Jerzego Brodatego (1471–1539), księcia saskiego. Królewna, która otrzymała imię po babce, cesarzowej Barbarze Cylejskiej, była przedostatnim dzieckiem polskiego króla. Wkrótce po jej narodzinach rodzina królewska zamieszkała w Wilnie i Barbara powróciła do Krakowa dopiero w wieku sześciu lat, choć dużo podróżowała z rodzicami po Litwie i Koronie.
Niewiele wiadomo o jej edukacji, można się jednak domyślać, że umiała czytać i pisać, zapewne haftowała, grała na instrumentach i znała dworskie tańce. Była też bardzo pobożna. Mimo iż natura nie obdarzyła Barbary szczególną urodą, dzięki silnej pozycji politycznej Jagiellonów w środkowej Europie o jej rękę od wczesnych lat zabiegali Oldenburgowie z Danii, a następnie Hohenzollernowie i Wettynowie. Elżbieta Rakuszanka, która od kilku lat była wdową, ostatecznie zdecydowała się wydać córkę za księcia saskiego Jerzego Wettyna. Panna młoda, jak przystało na Jagiellonkę, otrzymała pokaźny posag w wysokości 32 tys. złotych węgierskich. Małżeństwo zostało zawarte w 1496 r. w kościele św. Tomasza w Lipsku, a nie w Dreźnie, gdzie szalała wówczas zaraza. Na ślub i wystawne wesele zaproszono ponad 6 tys. osób, a uroczystości trwały sześć dni.
Barbara zamieszkała w zasobnym Księstwie Saksonii, w jego albertyńskiej części, gdzie rządy sprawował książę Albrecht, ojciec jej męża. Jerzy szczerze pokochał małżonkę, tym bardziej że łączyła ich silna wiara. Polubiła ją także jego rodzina. Wydawało się, że los sprzyjał nowej księżnej saskiej. Tymczasem czekały ją bolesne doświadczenia: z urodzonych dziesięciorga dzieci aż sześcioro zmarło w niemowlęctwie.