Margrabiowie, książęta, elektorzy. Jako władcy Saksonii Wettynowie z biegiem historii posługiwali się różnymi tytułami. Kraj Miśni, przejęty przez nich na stałe w XI w., kształtował się od X w. jako tzw. marchia. Były to terytoria na granicy rzymsko-niemieckiego cesarstwa, które miały je chronić, a jednocześnie używano ich jako punktów wypadowych do dalszej ekspansji na tereny słowiańskie za Łabą. Wettyńscy władcy tytułowali się wówczas margrabiami miśnieńskimi.
W XV w. uzyskali także tytuł książąt Saksonii wraz z Księstwem Saksonii-Wittenbergi, leżącej na północ od Marchii Miśnieńskiej. Z tym księstwem od XIV w. był powiązany status elektora, czyli jednego z siedmiu władców wybierających królów niemieckich i cesarzy rzymskich. (Pozostali elektorzy to: król czeski, książę brandenburski, palatyn reński oraz arcybiskupi Moguncji, Kolonii i Trewiru). Z margrabiów Miśni stali się zatem Wettynowie książętami i elektorami saskimi.
Tak było aż do początków XIX w. W tym czasie pod wpływem wojen napoleońskich najpierw zniknęło Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego (1806 r.), a wraz z nim skończyła się rola elektorów. Zaraz potem Napoleon nadał swemu sojusznikowi Fryderykowi Augustowi Wettynowi tytuł króla Saksonii (i w tym samym czasie także księcia warszawskiego). Saksonia pozostała królestwem aż do rewolucji w listopadzie 1918 r.
Germańskie plemiona saskie. Wettynowie byli najdłużej panującą dynastią w Europie, rządzącą Saksonią przez 830 lat. Ta rodowa historia rzutowała na zmiany sposobu, w jaki określano kraj, i na wędrówkę nazwy Saksonia na mapie środkowej Europy: z północnego zachodu na południowy wschód. Określenie tą nazwą tworu państwowego i dynastycznego z centrum w Dreźnie (nawiązującego do średniowiecznej Marchii Miśnieńskiej) ustaliło się dopiero na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych.