Wettynowie. „Stara dynastia niemiecka” cz. I

Byli królami Saksonii i Polski, lawirowali w Rzeszy między katolickimi Habsburgami a protestanckimi Hohenzollernami, reformowali władztwo i nie stoczyli się w autorytaryzm. Dziś są skłóconą rodziną.

Wzloty i upadki pierwszych Wettynów. Początki Wettynów, przyszłych elektorów i królów Saksonii, królów Polski i wielkich książąt Litwy, sięgają czasów karolińskich i są związane z pograniczem sasko-turyńskim. Protoplastą rodu był możnowładca Burchard występujący w źródłach od 892 r. jako książę, względnie margrabia Turyngii. Synowie tego feudała poległego w 908 r. w walkach z Węgrami – Burchard i Bardo – zostali pozbawieni ojcowizny. Wypędzeni z Turyngii w 913 r., tułali się długo po obcych dworach. Odbudową politycznego znaczenia rodu zajął się dopiero syn jednego z nich – Dedo (Dedi; zm. w 957 r.), który w zamian za wsparcie udzielone królowi Niemiec Ottonowi I Wielkiemu uzyskał od niego w 949 r. hrabstwo Hassegau położone w Saksonii w okolicach Naumburga.

Potomkowie hrabiego – syn Burchard (zm. w 982 r.) i wnuk Dedo I (zm. w 1009 r.) – nie mieli tyle szczęścia. Pierwszy z nich zginął w bitwie stoczonej przez wojska cesarza Ottona II z Arabami niedaleko Crotone w Kalabrii, drugi został zabity przez swego sąsiada, margrabiego Marchii Północnej, hrabiego Wernera von Walbeck. Gwałtowna śmierć była pisana także przedstawicielowi następnej generacji Wettynów, synowi Dedo I – Dytrykowi I (II). Dzięki poparciu cesarza Henryka II powiększył on znacznie stan posiadania rodu, łącząc w swym ręku hrabstwa Wettinu, Eilenburga, Brehny i Hassegau. W 1018 r. był jednym z uczestników rozmów pokojowych z Bolesławem I Chrobrym i zaprzysiągł pokój zawarty z władcą Polski w Budziszynie. Wyróżnił się w walkach prowadzonych z Mieszkiem II i w 1032 r. otrzymał od cesarza Konrada II odzyskane z rąk polskich Łużyce. Nie cieszył się nimi zbyt długo. Już bowiem w 1034 r. został zgładzony przez ludzi hrabiego Ekkeharda II, który został nowym margrabią Łużyc.