Państwa, prowincje, miasta. Słowo Korea to przekształcona przez bliskowschodnich kupców nazwa średniowiecznego królestwa znanego jako Goryeo (Koryŏ). Oba współczesne państwa koreańskie formą Korea posługują się w kontaktach ze światem zewnętrznym. Na własny użytek Północ (Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna) określa się jako Joseon, Południe (Republika Korei) – Hanguk. Populacja Południa sięga 52 mln osób, połowa z nich mieszka w aglomeracji stołecznego Seulu, a także m.in. w Daegu i portowo-stoczniowym Busanie (Pusanie). Niewielka powierzchnia kraju (100 tys. km kw.) sprawia, że gęstość zaludnienia jest bardzo wysoka, przekracza pół tysiąca osób na 1 km kw. Terytorium Północy jest o jedną piątą większe (120 tys. km kw.), ludności jest o połowę mniej (ok. 26 mln), która skupia się przede wszystkim w miejscowościach zachodniego wybrzeża, w tym w około trzymilionowym Pjongjangu (Phenianie), stolicy komunistycznego państwa.
W 1413 r. ustalono podział na osiem prowincji, funkcjonujących do dziś pod niezmienionymi nazwami. To (idąc od północy półwyspu – patrz mapa): Pyongan (dosł. spokój i harmonia), Hamgyeong (doskonałe zwierciadło), Hwanghae (morze żółte), Gyeonggi (ziemie wokół stolicy), Gangwon (nadrzeczne łąki), Chungcheong (solenna wierność), Jeolla (utkana sieć) i Gyeongsang (pełne szacunku powinszowania). Ich zasięg, odzwierciedlający krajobraz kulturowy, rozkład dialektów oraz naturalny układ rzek i łańcuchów górskich, nie zmienił się aż do końca XIX w. W 1896 r. liczba prowincji wzrosła do trzynastu na skutek podzielenia pięciu dotychczasowych (Pyongan, Hamgyeong, Hwanghae, Jeolla i Gyeongsang) na części północną i południową. Wydzielono też największe miasta i wyspę Czedżu (Jeju, dosł. tamte terytoria).