Polska. W momencie wybuchu drugiej wojny światowej Żydzi podlegali takim samym obowiązkom służby wojskowej, jak mieszkańcy poszczególnych państw. Dokładna liczba obywateli polskich wyznania mojżeszowego walczących w obronie ojczyzny nie jest znana, mogło być ich blisko 100 tys. (spośród 1,1 mln żołnierzy WP). Ok. 7 tys. z nich poległo, a do niewoli dostało się 75 tys.: 55 tys. do niemieckiej, 20 tys. do sowieckiej. Wśród tych ostatnich znalazł się naczelny rabin Wojska Polskiego mjr Baruch Steinberg. Przetrzymywany był w obozach w Starobielsku i Kozielsku. 12 kwietnia 1940 r. został zamordowany w Katyniu. Jego los podzieliło 455 innych oficerów wyznania mojżeszowego.
Francja. Po wypowiedzeniu Niemcom wojny przez Francję do jej sił zbrojnych zaczęli zgłaszać się ochotnicy z całego świata. Jesienią 1939 r. utworzono z nich trzy bataliony piechoty – aż 40 proc. żołnierzy w ich szeregach stanowili Żydzi. Oddziały te wzięły udział w walkach w maju i czerwcu 1940 r. Innym oddziałem Armii Francuskiej, w którym służyło wielu Żydów, była 13. Półbrygada Legii Cudzoziemskiej. Jej szlak bojowy wiódł od północnej Norwegii do Rogu Afryki. Wzięła udział w bitwach o Narwik, El Alamein i Monte Cassino, a następnie w wyzwalaniu Francji latem 1944 r.
O skali zaangażowania Żydów w walkę z III Rzeszą w szeregach AF może świadczyć to, że spośród 1038 odznaczonych niezwykle prestiżowym Orderem Wyzwolenia, co najmniej 50 miało pochodzenie żydowskie. Oznaczało to, że odsetek tak uhonorowanych był trzykrotnie większy niż ludności żydowskiej we Francji w 1939 r.
Wielka Brytania. Brygada Żydowska. Od 1919 r. Wielka Brytania sprawowała kontrolę nad Mandatem Palestyny, w którym od początku XX w.