Góry i doły. Szczyt zarobkowej drabiny finansowej II Rzeczpospolitej zajmowała ścisła elita państwa oraz prezesi największych państwowych przedsiębiorstw. Miesięczna pensja prezydenta Ignacego Mościckiego wynosiła ok. 5 tys. zł. Marszałek Edward Rydz-Śmigły zarabiał 3 tys. zł. Ministrowie, generałowie, dyrektorowie inkasowali 1–2 tys. zł. Nieco niżej sytuowała się szeroko pojęta inteligencja urzędnicza: sędziowie i profesorowie uniwersytetów (zwyczajny otrzymywał 1000 zł miesięcznie, nadzwyczajny 750 zł). Wyżsi urzędnicy państwowi, inspektorzy bądź komisarze policji, dyrektorowie szkół mogli liczyć na zarobki oscylujące w granicach 500–700 zł. Pensja początkującego nauczyciela państwowego gimnazjum w Warszawie wynosiła ponad 300 zł. Nieco mniej zarabiali szeregowi pracownicy umysłowi. Zarobki wysoko wykwalifikowanych robotników (np. hutników) kształtowały się na poziomie 200–300 zł. Była to jednak robotnicza arystokracja. Najgorzej sytuowani byli robotnicy sezonowi, dniówkowi, rolni oraz służba najemna – tutaj miesięczna pensja wynosiła dużo poniżej 100 zł (kobieta zatrudniona jako służba domowa dostawała 15–30 zł).
Rozpiętości finansowe między najuboższymi a najbogatszymi były zatem w II RP ogromne. Olbrzymie były także różnice w dochodach wewnątrz jednej grupy zawodowej oraz między poszczególnymi regionami (zarobki i poziom życia w dawnym zaborze pruskim były o wiele wyższe niż na Kresach). Wszystko to miało wpływ na dosłownie każdą dziedzinę życia. Bogaci nie musieli martwić się o to, czy uda im się przygotować ciepły posiłek lub zdobyć ciepłą wodę do mycia. Dla całej reszty życie codzienne składało się z licznych niewygód i całodziennej walki o zaspokojenie podstawowych potrzeb.
Gość świąteczny.