Ostatni cesarz zachodniego cesarstwa panował zaledwie od października 475 r. do września 476 r. jako marionetka w rękach ojca. Wraz z jego obaleniem skończyło się zachodnie cesarstwo.
Flavius Momyllus Romulus Augustus był synem pochodzącego z Panonii ambitnego Orestesa. Ten najpierw w połowie V w. służył królowi Hunów Attyli, następnie zrobił karierę w zachodniej części cesarstwa, został patrycjuszem i w końcu w 475 r. cesarz Juliusz Nepos (panujący od 474 r.) mianował go głównodowodzącym wojsk rzymskich z tytułem magister militum per Italiam. Orestes po kilku miesiącach zbuntował się, zaatakował i zajął Rawennę, by ogłosić cesarzem swego nastoletniego syna Romulusa. Ten nie został jednak uznany przez dwór w Konstantynopolu. Prawowity cesarz Juliusz Nepos zbiegł do Dalmacji, w której rządził do 480 r.
Romulus pozostał marionetką w rękach Orestesa, który rządził wraz z bratem Pawłem. Obszar całej ich władzy ograniczał się do Italii, fragmentów Galii i prowincji alpejskich. Jeśli uwzględni się fakt, że Italia była spustoszona przez barbarzyńców, perspektywy władzy rysowały się mało optymistycznie. Juliusz Nepos miał silną pozycję w Dalmacji i cieszył się uznaniem cesarza wschodniorzymskiego, pozostawał więc stałym zagrożeniem dla Romulusa i jego ojca. Ze swej stolicy, Salony, nadal wywierał znaczny wpływ na bieg wydarzeń w Italii, być może nawet większy niż Orestes.
Nie minął nawet rok rządów Romulusa Augustulusa, gdy jego ojciec znalazł się w bardzo trudnej sytuacji. Ponieważ skarbiec cesarski był pusty, nie mógł opłacić najemnych żołnierzy. Wojsko Orestesa składało się w większości z oddziałów germańskich, które w zamian za służbę zażądały dla siebie ziemi do osiedlenia w Italii. Gdy – spodziewając się zdecydowanego oporu posiadających wielkie majątki ziemskie senatorów – Orestes im odmówił, 23 sierpnia 476 r.