Kariera senatorska. Wespazjan (Titus Flavius Vespasianus) był nie tylko założycielem nowej dynastii, lecz także wielkim budowniczym i reformatorem. Przede wszystkim jednak zakończył pierwszą bratobójczą wojnę domową epoki pryncypatu (zwaną rokiem czterech cesarzy) i ustabilizował władzę cesarską, co Swetoniusz podsumował następującymi słowami: „Państwo długo wstrząsane niepewnością wskutek walk trzech princepsów i ich morderstw oraz jak gdyby błąkające się bez kierunku podparł i umocnił wreszcie ród Flawiuszów, wprawdzie nieznany i nieposiadający żadnych antenatów, lecz dla państwa na ogół pożyteczny”.
Pierwszy z Flawiuszów nie wywodził się z senatorskiego rodu. Z pochodzenia ekwita, wnuk centuriona, który walczył po stronie Pompejusza Wielkiego w bitwie pod Farsalos w 48 r. p.n.e., urodził się 17 listopada 9 r. n.e. w Falacrinae w pobliżu Reate w Italii. Podobnie jak jego starszy brat, Sabinus, pełniący prestiżowy urząd prefekta Rzymu, Wespazjan zrobił znakomitą karierę senatorską. Za wstawiennictwem wpływowego wyzwoleńca Narcyza sprawował dowództwo nad legio II Augusta w czasie inwazji na Brytanię (43 r.), za co rok później od cesarza Klaudiusza otrzymał ornamenta triumphalia, najważniejsze wyróżnienie, jakie mogło zostać przyznane dowódcy spoza rodziny cesarskiej.
Zwycięzca z Judei. Następnie w 51 r. Wespazjan pełnił urząd konsula, a za rządów Nerona był prokonsulem Afryki. Dał się wtedy poznać jako uczciwy zarządca tej zbożowej prowincji, choć w czasie zamieszek w jednym z miast afrykańskich – jak napisał Swetoniusz – miał zostać obrzucony rzepą, najpewniej podczas wykonywania funkcji sądowniczych. W 66 r. Wespazjan towarzyszył Neronowi podczas podróży po Grecji (miał wtedy zostać usunięty z otoczenia cesarza, gdyż – jak twierdzi Swetoniusz – „w czasie występów śpiewaczych cesarza albo zbyt często wychodził, albo będąc obecny zasypiał”), skąd następnie został wysłany do Judei w celu stłumienia buntu, który wybuchł w 66 r.