Od służby kontraktowej do niewolnictwa. Ludność afrykańska została przywieziona do kolonii brytyjskich przez kupców holenderskich i angielskich (po raz pierwszy do Wirginii w 1619 r.). Potrzebowano bowiem w Nowym Świecie siły roboczej do pracy na plantacjach i w kopalniach. Ludność rodzima, nieliczna, rozproszona, nie spełniała wymagań europejskich osadników. Do połowy XVII w. Murzyni mieli status służby kontraktowej, czyli osób, które po 5 latach pracy u właściciela stawały się ludźmi wolnymi. Z pierwszego spisu ludności w Wirginii w 1625 r. wynika, że w kolonii mieszkało 1232 białych i 23 czarnych mieszkańców; w 1661 r. – 40 tys. białych, 6 tys. sług kontraktowych oraz 2 tys. niewolników. Ci ostatni w większości stanowili służbę domową. Prawo wirgińskie do tego momentu nie określało służby murzyńskiej jako niewolnictwa. Dopiero w 1750 r. sprecyzowano, że niewolnikami są wszyscy przywiezieni niebiali oraz ci, którzy nie byli chrześcijanami w kraju urodzenia. Przyjęto, że niewolnictwo jest stałe, a dziecko dziedziczy status matki. Zakazano małżeństw międzyrasowych.
Szacuje się, że w 1756 r. na terenie Wirginii przebywało 3 tys. wolnych Murzynów na ogólną liczbę 173 tys. białych i 120 tys. niewolników. Wolny Murzyn miał prawo do ochrony własności i stawania przed sądem. Nie mógł służyć w milicji kolonialnej. Wielu z nich umiało czytać i pisać.
Większość ludności przywiezionej z Afryki pracowała na plantacjach tytoniu, trzciny cukrowej, ryżu, a pod koniec XVIII w. – bawełny. Życie niewolnika regulował wyłącznie jego właściciel.
Nowa Anglia. Konstytucja wobec niewolnictwa. Mieszkańcy Nowej Anglii sprzeciwiali się niewolnictwu ze względów religijnych i ekonomicznych, stąd w ich konstytucjach stanowych po 1776 r.