Topografia plemienna. Indianie północnoamerykańscy, czyli ludność tubylcza Ameryki, nazywana obecnie w Stanach Zjednoczonych Native American, zaś w Kanadzie The First Nations, pojawili się po migracji z Azji Środkowej przez Cieśninę Beringa kilka tysięcy lat temu. Historia ich kontaktów z Europejczykami na terenie Ameryki Północnej zaczyna się od kolonizacji hiszpańskiej na Florydzie (1565), angielskiej w Jamestown (1607), francuskiej w Quebecu (1609) i holenderskiej na wyspie Manhattan (1626).
Historycy mają kłopoty z oszacowaniem liczebności ludności tubylczej w momencie pierwszego kontaktu z białymi przybyszami. Niektórzy piszą o 5 mln, inni o 600 tys. Identyfikują ok. 600 indiańskich społeczności i ponad 200 języków, jakimi się posługiwały. Przypuszcza się, iż w chwili przybycia białych do Ameryki Północnej największymi grupami językowymi były athapaskan, sioux i algonkin. Athapaskan posługiwały się plemiona na północy Yukonu i w północnym Meksyku (Navaho, Apache). Algonkińskim – Narragansett na Rhode Island, Powhatan w Wirginii, Arapaho na preriach. Różnymi odmianami sioux mówiły plemiona na rozległych preriach.
W zależności od miejsca zamieszkania i sposobu zdobywania żywności plemiona dzieli się na te z wybrzeża Pacyfiku (kultura łososia), te z prerii (kultura bizona) i z wybrzeża Atlantyku (kultura kukurydzy). Jeszcze inne nazewnictwo wynika z geografii; mówi się o ludności Wschodnich Lasów, Prerii, Płaskowyżu, Wielkiej Kotliny, Północno-Zachodniego Wybrzeża. Podziały ludności tubylczej wynikają także z kultury plemion oraz nazewnictwa używanego przez białych w stosunku do przywódców plemiennych. Mamy tu jednak tylko jednostronne źródła pozostawione przez białych; ludność tubylcza nie wytworzyła bowiem własnych form pisma.