Ukraiński Euromajdan, który rozgrywał się od 21 listopada 2013 r. do 21 lutego 2014 r., nosi też nazwę rewolucji godności. Nieprzypadkowo, ponieważ można go podzielić na dwa odmienne etapy: zryw narodowy o niemal festiwalowym charakterze i krwawą fazę końcową. Na początku protestu jego podstawą były ironia, sarkazm i muzyka. Zwykli ludzie prześcigali się w pisaniu sloganów oraz malowaniu plakatów i karykatur („Cylinder przeciw uszance”, „Na choinkę z chamem”, „Twórczość to Europa”); zakładali na głowy garnki i uderzali w nie łyżkami, gdy władze zabroniły wychodzenia na ulicę w grupach kilkuosobowych. Pewien starszy pan bezpośrednio na plecach miał napisane „Idę do UE”.
Nie mogło się obejść bez profesjonalnych artystów; na Majdanie bowiem zorganizowano czynną całodobowo scenę, na której cały czas ktoś przemawiał lub śpiewał. Co godzinę wykonywano na żywo hymn Ukrainy, najczęściej robiła to Rusłana, pierwsza ukraińska zwyciężczyni Eurowizji. Do zwykłych ludzi nagle dotarło, że dobrych ukraińskich (a co najważniejsze, ukraińskojęzycznych) wykonawców jest bardzo wielu i że to prorosyjskie władze w Kijowie promują w mediach wszechobecną rosyjskojęzyczną (często po prostu rosyjską) muzykę niskiej jakości. Dla wielu ogromnym odkryciem był występ kobiecego zespołu Dach Daughters (jego członkinie określają się mianem kabaretu freaków), założonego przy kijowskim teatrze Dach.
W tyle nie pozostali przedstawiciele innych dziedzin kultury. Pośrodku Chreszczatyku stanął wielki barak z płyty wiórowej nazwany Barbakanem Artystów. Były w nim rozwieszane ostre w wymowie polityczne plakaty młodych twórców, m.in. Andrija Jermolenki, Ołeksy Manna, Iwana Semesiuka. Przychodzili pisarze i poeci, czytali swoje utwory. Po zakończeniu Majdanu wydawnictwo Luta Sprawa wydało antologię tych tekstów.