Siły zbrojne III Rzeszy
Struktura dowodzenia. Jeszcze przed rozpoczęciem działań wojennych rozegrała się bitwa o władzę nad niemieckimi siłami zbrojnymi. Zwycięzcą w tej walce był Adolf Hitler, który w lutym 1938 r. został naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Wtedy też powstało Naczelne Dowództwo Sił Zbrojnych, Oberkommando der Wehrmacht (OKW). Była to nowa struktura, która zastąpiła ministerstwo wojny. Efektem przekształceń było pełne podporządkowanie führerowi i usunięcie z armii niewygodnych generałów. Na czele OKW stanął feldmarszałek Wilhelm Keitel, który nie tylko podzielał narodowosocjalistyczne poglądy Hitlera, ale też był mu bezgranicznie oddany.
Faktycznie Keitel nie miał żadnego wpływu na podejmowane decyzje, a samo OKW zostało sprowadzone do roli kancelarii przy führerze. Naczelnemu Dowództwu Wehrmachtu podlegały wszystkie rodzaje sił zbrojnych, czyli Naczelne Dowództwo Sił Powietrznych (Oberkommando der Luftwaffe – OKL), Naczelne Dowództwo Marynarki Wojennej (Oberkommando der Kriegsmarine – OKM) oraz najważniejsze i tak naprawdę stanowiące o całej potędze Wehrmachtu Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych (Oberkommando des Heeres – OKH). Na czele Luftwaffe stał feldmarszałek Hermann Göring, którego Hitler darzył pełnym zaufaniem. Za Kriegsmarine odpowiadał admirał Erich Raeder i w jego prace Hitler również się nie wtrącał, nie znając się na zagadnieniach marynarki wojennej. Problemem pozostawało Dowództwo Wojsk Lądowych, którego dowódcy nadal byli w większości mniej lub bardziej niechętni „austriackiemu kapralowi”. Przeprowadzona przez Himmlera prowokacja doprowadziła do kompromitacji gen. von Fritscha, szefa OKH, i mianowana na jego miejsce sprzyjającego Hitlerowi i pozbawionego silnej osobowości gen.