U boku ojca. Wyprawa Benedykta Polaka do państwa Mongołów (1246) w pewnym sensie przetarła szlak i otworzyła oczy europejskim władcom na możliwość nawiązywania kontaktów z odległymi państwami azjatyckimi. W 1254 r. franciszkanin Wilhelm Rubruk jako pierwszy Europejczyk dotarł do Karakorum i opisał stolicę mongolskiego imperium. Człowiekiem, który naprawdę przybliżył Europie Daleki Wschód, był jednak Marco Polo (1254–1324).
Sukces Wenecjanina w dużej mierze bazował na wcześniejszych wyprawach jego ojca Niccola oraz stryja Mattea. Na początku lat 50. XIII w. kierowali oni wenecką faktorią handlową w Konstantynopolu, a później na Krymie. Stamtąd podjęli podróż na wschód i zimą 1266 r. dotarli na dwór Kubilaj-chana w Chanbałyku (dzisiejszym Pekinie). Powróciwszy do Europy jako posłowie mongolsko-chińskiego władcy, czekali kilka lat na wybór nowego papieża. Dopiero w 1271 r. ruszyli w drogę powrotną na wschód z listem od głowy Kościoła, tym razem zabierając ze sobą nastoletniego Marco. Ich wyprawa wiodła przez ziemie dzisiejszej Armenii, Iraku, Iranu i Afganistanu. Pokonawszy góry Pamir, pustynię Takla Makan oraz step, dotarli w końcu w 1275 r. na dwór Kubilaj-chana i pozostali tam przez siedemnaście lat.
Azjatyckie podróże i powrót. Marco Polo szybko zaskarbił sobie przychylność i zaufanie władcy, dzięki czemu często z jego polecenia podróżował po ziemiach imperium. Najpewniej był pierwszym Europejczykiem, który przekazał informacje o Japonii (nazywanej przez niego Zipingu). Nigdy nie odwiedził tego kraju osobiście, ale szczegółowo opisał zakończone niepowodzeniem próby mongolskiej inwazji na wyspy. Jako pierwszy wspomniał również o nieznanej wcześniej w Europie Jawie. W drodze do Indii poznał Sumatrę oraz Cejlon. Następnie, płynąc na Zachód, dotarł do Wybrzeża Malabarskiego w Indiach; po czym prawie 200 lat przed Vasco da Gamą przybył na Zanzibar u wschodnich wybrzeży Afryki.