Na wschodzie Eurazji. Największe znaczenie miały miasta, które mogły być zarówno ostatecznym celem wędrówki, jak i początkiem kolejnego odcinka podróży. Za początek Jedwabnego Szlaku uznaje się Chang’an (dzisiejsze Xi’an), stolicę pierwszego cesarza Chin, ważne miejsce dla handlarzy z terytorium całego cesarstwa. To tutaj zbiegały się drogi producentów jedwabiu z delty rzeki Jangcy z wytwórcami porcelany z Hunanu czy Kantonu. Rolnicy i rzemieślnicy sprowadzali tu swoje towary, by odsprzedać je handlarzom zdolnym przetransportować je dalej. Miasto bogaciło się na handlu i już ok. 750 r. w jego murach mieszkało ok. 1 mln ludzi.
Ostatnim ważnym punktem w zasięgu Wielkiego Muru (za czasów dynastii Han) był Dunhuang, kluczowy ośrodek ekspansji buddyzmu na cały obszar Chin. Nieopodal miasta po dziś dzień znajduje się zespół kilkuset grot zapełnionych tysiącami buddyjskich rzeźb. Miejscowi władcy aktywnie wspierali rozwój tej religii, lecz dbali także o interesy miasta, akceptując modlących się m.in. taoistów i konfucjanistów. Dunhuang, położone na granicy pustyni, jako ostatnie umożliwiało ominięcie Takla Makan zarówno od strony północnej, jak i południowej (otwierającej drogę do Indii).
Po okrążeniu piachów strudzeni wędrowcy mogli odpocząć we wspaniałej oazie, gdzie powstało miasto Kaszgar. Było ostatnim miejscem odpoczynku dla wędrowców zamierzających przedostać się przez górski łańcuch Pamiru, by kontynuować podróż w stronę Iranu, Morza Kaspijskiego lub Jeziora Aralskiego. To jedno z najstarszych miast na świecie znajduje się na terytorium Chin, choć jest zamieszkiwane głównie przez Ujgurów – grupę etniczną pochodzenia tureckiego. W ciągu przeszło dwóch tysięcy lat swojego istnienia wielokrotnie przechodziło z rąk do rąk, stanowiąc część imperium chińskiego, tureckiego, mongolskiego i tybetańskiego.