Pięćdziesiąt nowych dróg. Jego ojczyzną jest należąca do Włoch dolina Villnöss w Tyrolu Południowym. Urodził się w rodzinie zamieszkujących ją od wieków Niemców. Dom Messnerów, podobnie jak większości mieszkańców Villnöss, nie należał do bogatych – Reinhold wraz z sześcioma braćmi mieszkał w jednym pokoju. Ponieważ dzieci chorowały na koklusz, ich ojciec Josef zabierał je na zdrowotne górskie wędrówki i uczył podstaw wspinaczki. Talent Reinholda szybko się ujawnił. Już jako 12-latek stanął na szczycie Małej Fermedy (2800 m) w masywie Odle w Dolomitach. Wraz z dwa lata młodszym bratem Güntherem stanowili zgrany zespół. W książce „Moje życie na krawędzi” Messner wspomina, że wspinaczka była sposobem ucieczki przed despotycznym ojcem – z tego też powodu bracia najchętniej wybierali przejścia, których nie mógł pokonać Josef.
Szybko stało się oczywiste, że otaczające Villnöss góry są dla Messnera zbyt niskie. Zapuszczał się więc w coraz bardziej odległe zakątki Alp w poszukiwaniu najtrudniejszych przejść. W 1962 r. dokonał trawersu północnej ściany Ortler (3905 m), jednej z największych lodowych ścian Alp Wschodnich. Wyjazd na studia na uniwersytet w Padwie nie przerwał jego wspinaczkowej kariery. Zanim skończył 25 lat, Messner wytyczył 50 nowych dróg alpejskich i zaliczył 20 wejść solowych trudnymi drogami. Najbardziej spektakularne osiągnięcia to: wytyczenie nowej trasy północnym filarem Eigeru (3967 m), nowa droga na Civettę (3220 m) oraz Sass de la Crusc (2825 m). Zdobywszy w Alpach, co było do zdobycia, zwrócił się w kierunku większych wyzwań. W 1969 r. pojechał na wyprawę w Andy, ale tak naprawdę ciągnęły go już Himalaje.
Śmierć brata. Pierwsza szansa, by zmierzyć się z najwyższymi górami na świecie, nadeszła w 1970 r.