Trzeźwy Jagiełło
Kronikarz Jan Długosz stwierdził, że Władysław Jagiełło „był człowiekiem zawsze trzeźwym. Nie próbował nigdy ani wina, ani trunku oszałamiającego”. Podkreślali to też inni. Jeden z mistrzów uniwersyteckich wskazał Jagiełłę jako wzór trzeźwości. Nie pija on bowiem nigdy ani wina, ani piwa, tylko czystą wodę. Polscy dyplomaci podkreślali tę cechę władcy także za granicą, wzbudzając tym zainteresowanie i podziw dla króla abstynenta. Działania Jagiełły, ich zdaniem, były wyrazem królewskiej wstrzemięźliwości oraz umiaru, dla innym wzorem postępowania.
Mylili się jednak. Abstynencja króla wynikała nie ze wstrętu do alkoholu – Jagiełło obawiał się otrucia. Truciznę łatwiej można rozpuścić w winie niż w czystej wodzie. Na wszelki wypadek król zabronił komukolwiek dotykać „kieliszka, serwetki i innych tego rodzaju przedmiotów”. Mógł to czynić tylko specjalnie wyznaczony do tego zaufany dworzanin. Można by powiedzieć, że Jagiełło wiedział, co robi. Wszak od trucizny zginęli m.in. jego dwaj bracia. W ten też sposób zakończyło życie wielu innych ruskich i litewskich dostojników. Jagiełło przyzwyczajony do nadzwyczajnych środków ostrożności, stosował je także w Polsce. Tutaj jednak sposoby prowadzenia walki politycznej były mniej krwawe, a uczestnicy zwykle wychodzili bez szwanku, nawet jeśli zostali pokonani. Nic więc dziwnego, że Polacy postępowanie króla rozumieli po swojemu. Zapamiętali go jako króla abstynenta i wzór chrześcijańskiego władcy.
Opowieść ta pokazuje nie tylko nieufność i strach Jagiełły przed otruciem. Uzmysławia ogromną różnicę między Litwą a Polską, zarówno polityczną, jak i cywilizacyjną.
Król Mendog
Państwo litewskie powstało w XIII w. Samodzielne dotąd plemiona litewskie zostały zjednoczone przez Mendoga ok.