North Stream 1. Pierwszy z gazociągów jest obecnie nazywany North Stream 1 (a po rosyjsku Severny potok). Składa się z dwóch nitek o długości 1222 km i średnicy 1,22 m. Osiągnął wydajność 55 mld m sześc. rocznie. Nitki rurociągu schodzą do morza pod Wyborgiem (byłe fińskie Vipuri) nad Zatoką Fińską (odcinek lądowy to 1,5 km), biegną rosyjskim morzem terytorialnym przez 121,8 km, rosyjską wyłączną strefą ekonomiczną przez 1,4 km, między morzem terytorialnym Finlandii i Estonii (ale w obrębie wyłącznej strefy ekonomicznej tej pierwszej na odcinku 375,3 km), następnie Bałtykiem środkowym na wschód od szwedzkiej Gotlandii (szwedzką wyłączną strefą ekonomiczną na odcinku 506,4 km) i na południe od duńskiego Bornholmu (przez morze terytorialne Danii na odcinku 87,7 km i wyłączną strefę ekonomiczną Danii na odcinku 49,4 km), by osiągnąć wody niemieckie i wyjść na ląd w rejonie miasta Greifswald w Meklemburgii-Pomorzu Przednim (łącznie 50,4 km). Arteria jest zasilana z rurociągu jamalskiego (poprzez specjalnie w tym celu zbudowane połączenie Griazowiec–Wyborg), zaś w Niemczech podłączona do tamtejszej sieci dystrybucyjnej. Perspektywicznie Gazprom zakłada tłoczenie do zachodniej Europy gazu wydobywanego ze złoża Sztokman położonego w rosyjskim sektorze Morza Barentsa, w odległości ok. 600 km od brzegów Półwyspu Kolskiego.
Transgraniczne konsorcjum i budowa. Prace studyjne nad rurociągiem trwały co najmniej od 1997 r. W 2005 r. w Berlinie kanclerz Niemiec Gerhard Schröder i prezydent Rosji Władimir Putin podpisali wstępną deklarację o jego budowie. Porozumienie końcowe zawarto rok później – 29 sierpnia 2006 r. w Moskwie (a więc zaledwie trzy tygodnie przed wyborami do Bundestagu, w wyniku których SPD Schrödera straciła władzę).