Wikingowie i chąśnicy. We wczesnym średniowieczu plagą mórz północnych byli skandynawscy wikingowie i słowiańscy chąśnicy. Choć głównym rejonem działalności wikingów była Europa Zachodnia, ci morscy rozbójnicy interesowali się także południowym wybrzeżem Bałtyku i m.in. z położonego u ujścia Odry Jomsborga (jego lokalizacja nadal jest sporna) najeżdżali Słowian. Chąśnicy (nazwa najprawdopodobniej wywodzi się od słów chasa – zgraja, grupa, i chąśba – napad, rozbój) byli słowiańskimi wojownikami, którzy organizowali łupieżcze wyprawy na wzór wikingów. Działali od X do XII w. w rejonie Zwierzyna (dziś Schwerin), Arkony na Rugii, Wolina, Kołobrzegu, Stargardu i Szczecina. Do słynnych pomorskich piratów zaliczał się na początku XII w. szczeciński możny Wyszak (Witscacus), który działał u wybrzeży duńskich. Choć dostał się do duńskiej niewoli, zdołał zbiec i wrócić do domu.
Punktem szczytowym aktywności chąśników był udział w zdobyciu, splądrowaniu i spaleniu w 1135 r. miasta portowego Kungahälla (dziś Kungälv w Szwecji). W wyprawie pod dowództwem władcy pomorskiego księcia Racibora I miało wziąć udział ok. 700 słowiańskich okrętów i do 30 tys. wojów. Według źródeł Pomorzanie zdobyli bogate łupy i wzięli w niewolę tysiące ludzi. Działalność chąśników zamarła po 1184 r., gdy klęską zakończyła się wyprawa księcia Bogusława I na będącą duńskim lennem wyspę Rugię. W następnych latach Duńczycy urządzili kilka wypraw na Pomorze i zmusili Bogusława do kapitulacji. Odtąd był wiernym sojusznikiem Danii.
Bracia Witalijscy. Na przełomie XIV i XV w. na Bałtyku działali piraci zwani Likedeeler (równodzielący) lub Braćmi Witalijskimi (łac. Fratres Vitalienses). Początkowo byli kaprami na służbie europejskich władców i miast Hanzy.