Dwór
Umajjadzi przekształcili kalifat w monarchię absolutną i otoczyli się wystawnym dworem. Ważne urzędy w okresie tworzenia się arabskiej administracji sprawowało wielu chrześcijan i żydów. Urzędnikiem był święty Kościoła katolickiego Jan z Damaszku, syn ministra finansów, arabskiego chrześcijanina. Za Abbasydów dwór stanowił główne centrum działalności kulturalnej. Najbardziej kojarzy się on nam z epoką Haruna ar-Raszida i barwnymi opowieściami o przygodach bohaterów opowieści „Księgi tysiąca i jednej nocy”. Harun ar-Raszid wszedł do historii jako prototyp kalifa czy może nawet idealnego władcy. Dwór był wtedy centrum olśniewającego i pełnego przepychu życia. Nie liczono się z wydatkami na reprezentację, a przesadna świetność miała oddziaływać na wyobraźnię poddanych. Rozkwitała wyrafinowana kultura dworska, a muzyka wraz z poezją odgrywała rolę najważniejszą. Poezja abbasydzkiego dworu była w dużym stopniu twórczością panegiryczną. Rozkwitł wtedy także szczególny gatunek poezji winnej, opiewającej przyjemności ucztowania i picia wina.
Pałac
Służył on jako rezydencja władcy i siedziba rządu. Po pierwszych pałacach kalifów w Bagdadzie nie ma już śladu, zachowały się natomiast pozostałości pałaców w Samarze. Najważniejszy pałac i siedziba rządu był znany jako Dar al-chilafa – Dom Kalifów. Cały kompleks zajmował powierzchnię ok. 125 ha. Publiczna brama prowadziła do Dar al-amma, czyli pałacu dostępnego dla ludności. Stąd sklepiony korytarz wiódł na mały dziedziniec, następnie do kolejnych budynków i przez następny dziedziniec do sali audiencyjnej. Składała się ona z centralnie położonej, przekrytej kopułą, komnaty z czterema iwanami. Prawdopodobnie służyła do spotkań publicznych, ale bliżsi towarzysze kalifa mogli być przyjmowani prywatnie w sąsiadującej od południa komnacie, również przekrytej kopułą.