Czterech kalifów sprawiedliwych
Śmierć proroka Muhammada (Mahometa) w 632 r. spowodowała w muzułmańskiej społeczności spore zamieszanie. Największe napięcia rodziła kwestia objęcia przywództwa nad gminą i przejęcia pełnionych do tej pory przez niego funkcji prawodawcy, przywódcy religijnego, arbitra-najwyższego sędziego, dowódcy armii i cywilnego szefa państwa. Umierając, Muhammad nie zostawił decyzji co do swego następcy; nie było więc jasne, kto miał przejąć wszystkie te obowiązki. Ostatecznie przez pierwszych kilkadziesiąt lat gminą i kształtującym się państwem kierowali tzw. kalifowie sprawiedliwi, czterej następcy Proroka mający sprawować władzę w jego duchu i zgodnie z jego wizją. Wszyscy czterej pochodzili z kręgu jego najbliższych, zaufanych towarzyszy i na najwyższe stanowisko byli wybierani za zgodą pozostałych członków środowiska.
Czas kalifów sprawiedliwych przedstawiany jest jako złota epoka w historii islamu. W rzeczywistości jednak sytuacja w gminie muzułmańskiej była złożona, burzliwa i niepewna. Pierwszy kalif, Abu Bakr, który władał państwem dwa lata, spośród kalifów sprawiedliwych był jedynym, który zmarł śmiercią naturalną. Drugi, Umar Ibn al-Chattab, wyznaczony na stanowisko przez umierającego Abu Bakra, sprawował władzę dziesięć lat, po czym został zamordowany. Podobny los spotkał po dwunastu latach rządów Usmana Ibn al-Affana, którego zarówno wybór na kalifa, jak i śmierć były efektem frakcyjnych rozgrywek. Czwarty kalif, krewny Muhammada, Ali Ibn Abi Talib, który również padł ofiarą morderstwa, został wyniesiony do władzy przez buntowników mających swój udział w uśmierceniu Usmana i w ciągu sześciu lat przewodzenia gminie dwukrotnie poprowadził muzułmańskie wojsko przeciwko braciom muzułmanom.