Bóg rzymski przodkiem. Mityczne początki książęcego rodu sięgają czasów antycznych. Według barokowego poety, a zarazem członka rodziny Stanisława Herakliusza Lubomirskiego ich protoplastą miał być Janus, bóg o dwóch twarzach, a także Aureliusz Druzus spokrewniony z Juliuszem Cezarem i Oktawianem Augustem. Bliższa polskim dziejom była legenda rodowa mówiąca o pochodzeniu od Szreniawitów lub Drużynnitów, którzy osiedlili się w zakolach rzeki Szreniawy koło Proszowic w czasach Mieszka I.
Ze wsi w powiecie bocheńskim. W rzeczywistości pierwszym źródłowo potwierdzonym członkiem rodu był żyjący w XV w. Mikołaj z Boczyłowa, który miał jedną wioskę w powiecie bocheńskim. Jego syn Piotr (zm. 1480 r.) posiadał już 4 wsie. Jedną z nich był Lubomierz w dolinie rzeki Stradomki, od którego pochodzi nazwisko rodu. Od tej pory Lubomirscy rozrastali się, dzielili na gałęzie i powiększali majątek. Czynili to w sposób typowy dla tamtych czasów, czyli kupując kolejne ziemie i żeniąc się z posażnymi pannami. Była to najprostsza droga do urzędów i godności.
HERB: SZRENIAWA BEZ KRZYŻA
W polu czerwonym rzeka srebrna w skos. Legenda mówi o rycerzu Przybysławie Śreniawicie, który odsprzedał swojego konia, a ten wrócił do niego, pokonując niebezpieczną rzekę i do tego przyprowadził tabun innych koni.
Jako pierwszy karierę polityczną zrobił Jakub, syn Piotra, który w 1506 r. został sędzią ziemskim krakowskim, a następnie zarządzał starostwem krakowskim. Tak prestiżowe i dochodowe stanowiska świadczyły nie tylko o jego wykształceniu, ale też o zaradności. To Jakub jako pierwszy zainteresował się pokładami soli na tych terenach, które w przyszłości zbudują potęgę finansową rodu.
DEWIZA: Nil conscire sibi (Nic przeciwko niemu)
Jego rodzony brat Feliks (zm.