Jako pierwszy nie-Brytyjczyk otrzymał w lutym 1942 r. odznaczenie Distinguished Service Order – wyróżnienie za wybitną służbę podczas działań wojennych. Brytyjczycy docenili jego umiejętności dowódcze. Był jednym z sześciu najbardziej doświadczonych dowódców skrzydeł myśliwskich, którzy powrócili do Polski w latach 1947–48. Z doświadczeń Mariana Duryasza, Wacława Króla, Stanisława Skalskiego i Stefana Witorzeńcia skorzystano dopiero po odwilży 1956 r., a Tadeusz Nowierski i Tadeusz Rolski pozostali w PRL poza lotnictwem wojskowym.
Tadeusz pochodził z kresowej rodziny szlacheckiej herbu Rola. Urodził się w Przeworsku 18 września 1906 r. Uzyskał solidne wykształcenie, rozpoczynając w prywatnym gimnazjum w Przeworsku, kontynuując w gimnazjum im. Augusta Witkowskiego o profilu matematyczno-przyrodniczym w Jarosławiu. W 1926 r. zatrudnił się w Bydgoszczy w zakładach zajmujących się przetwarzaniem materiałów wybuchowych z niewypałów i min z okresu I wojny. Pracował jako pomocnik pirotechnika. W lutym 1927 r. po zdaniu egzaminów maturalnych z uwagi na zamiłowania sportowe i ścisły umysł (oraz brak funduszy na studia) wybrał zawód oficera lotnictwa.
Do wojska zgłosił się 1 września 1927 r. Najpierw był to kurs w 3. kompanii Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie, praktyka w 3. pułku piechoty w Jarosławiu i wreszcie Szkoła Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po dwóch latach nauki w tej ostatniej 19 sierpnia 1930 r. uzyskał promocję na podporucznika obserwatora. Swój pierwszy przydział otrzymał do 5. pułku lotniczego w Lidzie – był oficerem technicznym i obserwatorem w 54. eskadrze liniowej. Zapragnął jednak latać samodzielnie.
Wiosną 1932 r. na własną prośbę został skierowany na kurs podstawowego pilotażu w Dęblinie. Po jego ukończeniu ponownie otrzymał przydział do 54.