Wozy bojowe pancerne i opancerzone
Czołgi średnie T-34-85. Sprzęt pancerny, którym dysponowało po wojnie Wojsko Polskie (zwane teraz ludowym), był wyeksploatowany i wymagał napraw. Według spisu z początku września 1945 r. – tuż przed demobilizacją – w ewidencji były 263 czołgi, 142 działa samobieżne, 62 samochody pancerne, 45 transporterów opancerzonych (w większości sowieckich lub amerykańskich, otrzymanych przez ZSRR w ramach wojennego wsparcia, tzw. lend-lease). Ale pod koniec 1947 r. jako sprawne wykazywano np. tylko 160 czołgów. Zakupy nowego sprzętu, teraz już wyłącznie w Związku Sowieckim, były niewielkie.
Efektem stalinowskiego przyspieszenia w zbrojeniówce była m.in. decyzja o uruchomieniu w kraju licencyjnej produkcji – już wówczas nienowoczesnych i zastępowanych w Armii Sowieckiej przez wozy nowej generacji T-54 – czołgów średnich T-34-85. Montaż finalny ulokowano w Zakładach Mechanicznych Łabędy koło Gliwic. Formalnie pierwszych 10 wozów przekazano wojsku na początku 1953 r. Potem produkcja rozwinęła się bardzo szybko i wkrótce osiągnięto planowaną zdolność produkcyjną – 25 pojazdów miesięcznie, a wkrótce ją przekroczono. Łącznie w latach 1952–56 powstało 1380 czołgów T-34-85 (oznaczenie zakładowe S-1, w polskich dokumentach także T-34-85M), z których większość trafiła do jednostek pancernych WP. W 1956 r. zrealizowano także dwa kontrakty eksportowe (135 czołgów, w tym 130 do NRD). W chwili powstania Układu Warszawskiego, w 1955 r., wojska pancerne ludowego WP dysponowały 1263 czołgami (w tym 1083 szt. T-34-85).
Modernizacyjne remonty. Niemal bezpośrednio po zakończeniu produkcji T-34-85 przystąpiono do ich modernizacji. Dokumentację opracowano w Biurze Konstrukcyjnym Zakładów Mechanicznych w Łabędach i Ośrodku Badawczym Sprzętu Pancernego i Motoryzacji w Sulejówku.